Γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο στον εχθρό μας;

Αντιμετωπίζοντας καθημερινά "δύσκολους" ανθρώπους είναι επόμενο ν’ αναρωτιόμαστε αν η ευγένεια και η υπομονή ωφελούν πάντα.

Η χριστιανική εκκλησία μάς έχει κάνει πλύση εγκεφάλου ν’ αγαπάμε εκείνους που μας αδικούν και να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο όταν δεχόμαστε ένα ράπισμα. Είναι όμως αυτό κοινωνικά λειτουργικό; Αποδίδει καρπούς, ή μήπως κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα;

Πολλές "θρησκευτικές αξίες" διαμορφώθηκαν πολλούς αιώνες πριν και συνήθως αποδεικνύονται στην εποχή μας συναισθηματικά βασανιστικές και πνευματικά ανθυγιεινές. Η γνώση δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Κάθε ιστορική περίοδος έχει τα χαρακτηριστικά της. 

Σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για κολάσεις, παραδείσους, "ταγκαλάκια", θειάφια. Έτσι, καθίσταται αναγκαία και μια συνολική αναθεώρηση της χριστιανικής ηθικής υπό το πρίσμα των νέων δεδομένων της επιστήμης και ιδιαίτερα της Ψυχολογίας.

Αυτός που θα μας έχει ήδη δώσει μια σφαλιάρα, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, δεν είναι σίγουρα ένα άτομο ώριμο και ισορροπημένο. Συνεπώς, αν στρέψουμε και το άλλο μας μάγουλο, υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να φιλοτιμηθεί, να συνειδητοποιήσει το λάθος του, να υποστεί εσωτερική συντριβή και αναγέννηση.

Αυτός που μας σφαλιάρισε είναι ήδη ένας κακομαθημένος νταής, ένας άνθρωπος ανώριμος, προβληματικός, ίσως και διαταραγμένος. Θα ερμηνεύσει τη δικιά μας ευγένεια-υποχωρητικότητα ως αδυναμία. Θα θεωρήσει πως δικαιώθηκε η επιθετική-βάναυση συμπεριφορά του, άρα θα πρέπει να τη συνεχίσει τόσο εις βάρος μας όσο και εις βάρος πολλών συνανθρώπων μας. 

Συνεπώς, η στάση που προτείνει ο Χριστιανισμός είναι λάθος. Βλάπτει τόσο το θύμα όσο και τον θύτη. Και διαιωνίζει την επιθετικότητα και τη βία εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.

Προσωπικά δεν προτείνω την ωμή αντι-βία και εκδίκηση. Που ως συναισθήματα και αντιδράσεις είναι νευρωτικές. 

Αλλά ο κάθε είδους νταής πρέπει να υφίσταται κάποιες αρνητικές συνέπειες ώστε να ξανασκεφτεί πολλές φορές αν θα επαναλάβει την αντικοινωνική του συμπεριφορά.

Δεν υπάρχει αγάπη δίχως όρους και όρια. Ούτε είναι μέτρο αγάπης η ακραία ανεκτικότητα. Δεν πρέπει να ανταμοίβουμε ούτε και έμμεσα τις αρνητικές συμπεριφορές. 

Η αγάπη μας δεν μπορεί να είναι δεδομένη για όλους ανεξαίρετα. Δεν αξίζουν όλοι την αγάπη μας. Πρέπει να μοχθήσουν για να την εξασφαλίσουν. Η αγάπη αν γίνει ένα "πληθωριστικό νόμισμα", που σκορπίζεται ανεξέλεγκτα προς τον καθένα, χάνει την αξία της και δημιουργεί στρατιές κακομαθημένων, νευρωτικών και εγωκεντρικών εκμεταλλευτών της!

Οι ηθικές αρχές του Ευαγγελίου χρειάζονται διόρθωση. "Αγάπη" και "συγχωρητικότητα" σημαίνει πως δεν κρατάω θυμό, δεν θέλω να εκδικηθώ αλλά ταυτόχρονα δεν ξεχνώ και αντιδρώ λελογισμένα στην κακία ώστε να μην πολλαπλασιάζεται...