Κατά τη γνώμη μας οι διώξεις των χριστιανών στους πρώτους αιώνες είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Εκείνη την εποχή η πολιτική και η θρησκεία ταυτιζόταν. Π.χ. όποιος δεν υποτασσόταν στη ρωμαϊκή κυριαρχία το εξέφραζε με θρησκευτικό τρόπο. Αρνούνταν τους θεούς της Ρώμης, δεν θυσίαζε στους "δαίμονες" των αυτοκρατόρων, δεν συμμετείχε στις δημόσιες τελετές που είχαν αποκλειστικά θρησκευτικό χαρακτήρα κ.λπ.
Έτσι, ο χαρακτηρισμός "άθεος" την εποχή εκείνη ουσιαστικά ταυτιζόταν με τον αναρχικό-επαναστάτη. Όποιος δεν σεβόταν την κρατούσα μεταφυσική τάξη, απέρριπτε και την κοσμική τάξη, δηλαδή το καθεστώς...
Αλλά δεν είχε θρησκευτικό φερετζέ μόνο η πολιτική απείθεια. Θρησκευτικό χαρακτήρα έπαιρνε και η καταστολή της. Η στάση των χριστιανών θεωρήθηκε πως διασάλευε την αρμονική σχέση θεών και ανθρώπων. Κάτι που μετά βεβαιότητας θα προκαλούσε τη θεϊκή οργή, η οποία θα έπεφτε στις κεφαλές δικαίων και αδίκων.
Οι χριστιανοί με τη στάση τους έθεταν σε κίνδυνο όχι μόνο τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Ρωμαίων αλλά δυναμίτιζε τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας και αυτοκρατορίας.
"Άθεοι" βέβαια θεωρούνταν και οι Ιουδαίοι, αλλά η θρησκεία τους γινόταν σεβαστή καθώς ήταν πανάρχαιη, παλαιότερη ακόμα και της ίδιας της Ρώμης. Επιπλέον, στην εβραϊκή Βίβλο, ιερό βιβλίο και των χριστιανών ως "Παλαιά Διαθήκη", διαβάζουμε πως ο προφήτης Ελισαιέ δίνει προφανώς την συγκατάθεσή του στον Ναιμάν που ζητά να λάβει χάρη αν προσκυνήσει τον βασιλιά της Συρίας στο ναό του Ρεμάν (Βασιλειών Δ', ε, 18-19)! Όμως οι χριστιανοί αρνούνταν, έστω και προσχηματικά, να θυσιάσουν στους παραδοσιακούς θεούς για να σώσουν τη ζωή τους...
Όλα αυτά στοχοποιούσαν τους χριστιανούς. Σε κάθε μεγάλη φυσική καταστροφή, επιδημία ή εχθρική επιδρομή ο όχλος έσπευδε να λιντζάρει τους χριστιανούς ή απαιτούσε απ' τους τοπικούς επάρχους να τους ρίξουν στα λιοντάρια. Γιατί θεωρούνταν υπεύθυνοι κάθε "θεομηνίας". Πώς να μην οργίζονταν μαζί τους οι Θεοί που έσωσαν τη Ρώμη απ' τον Αννίβα?
Όμως την ίδια λογική ακολούθησαν και οι Χριστιανοί μόλις κατάφεραν να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία. Θεωρούσαν τους εθνικούς, και κυρίως τους αιρετικούς, ως αιτίες κάθε συμφοράς και καταστροφής.
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος εξαπολύει σκληρότατο διωγμό (ανάλογο του Διοκλητιανού) εναντίον των "αιρετικών" Δονατιστών. Με το επιχείρημα πως ο Θεός του εμπιστεύτηκε ολόκληρη την αυτοκρατορία κι αν δεν εξαφανίσει κάθε αίρεση θα θεωρηθεί (ο Κωνσταντίνος) προσωπικά υπεύθυνος με συνέπεια να υποστεί τόσο αυτός προσωπικά όσο και ολόκληρο το κράτος τη θεία τιμωρία. Με απλά λόγια τους έλεγε "εξ αιτίας σας κινδυνεύω να τιμωρηθώ απ' τον Θεό, άρα είστε εχθροί του αυτοκράτορα, οπότε... φίδι κολοβό που σας έφαγε"!
Σώζεται ακόμα και ένα διάταγμα του 438 μ.Χ. εναντίον των Ιουδαίων, Σαμαριτών, εθνικών και αιρετικών που κατηγορούνται ως υπεύθυνοι για την κακή σοδειά, τους πρόσφατους παγετώνες και την ξηρασία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου