Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Τι θα έλεγα στον Ιησού αν τον αντάμωνα...

Στην προηγούμενη ανάρτηση γράψαμε πως ο Χριστιανισμός ως θρησκεία μισεί τη ζωή και εκφράζει τον φθόνο των φτωχών έναντι των πλουσίων.
Στην ευαγγελική περικοπή της περασμένης Κυριακής τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Διατυπώνεται ανοιχτά ένα αντι-πλουτοκρατικό μανιφέστο που θα το ζήλευε κι ο φανατικότερος μπολσεβίκος: Κανείς πλούσιος δεν πρόκειται να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού. Είναι ευκολότερο να περάσει μια ολόκληρη καμήλα απ’ την τρύπα μιας βελόνας παρά ένας πλούσιος να δικαιωθεί στη μέλλουσα ζωή. 
Πρόκειται για το κλασικό μίσος κάθε κομπλεξικού φτωχού που θέλει να δει τον πλούσιο να υποφέρει. Κι αφού δεν είναι εύκολο να συμβεί κάτι τέτοιο στην παρούσα ζωή, ο καημένος ο φτωχός φαντασιώνεται καζάνια της κολάσεως που οι πλούσιοι θα καίγονται και θα υποφέρουν αιώνια μετά θάνατον... 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Ένας νεαρός πλούσιος πλησιάζει τον Ιησού και του κάνει μια απλή και ουσιαστική ερώτηση: "Αγαθέ Δάσκαλε τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;".
Η ερώτηση αυτή ήταν συνηθισμένη στην εποχή του Ιησού και βρισκόταν στο μυαλό και στο στόμα κάθε Ιουδαίου. Γιατί όμως ο Ευαγγελιστής σπεύδει να αποδώσει στο νεαρό κακή πρόθεση και ισχυρίζεται προκαταβολικά πως ήθελε να "πειράξει" τον Ιησού;
Προσωπικά δίνω την εξής απάντηση: Κατ’ αρχήν πρόκειται για ένα επικοινωνιακό τέχνασμα προκειμένου να απαξιωθεί εκ των προτέρων ο νεαρός (ως "πλούσιος" που ήταν δεν υπήρχε περίπτωση να είχε "καλή πρόθεση").
Κατά δεύτερον, αποβλέπει στο να μας αποπροσανατολίσει απ’ την ουσία της απαντήσεως του Ιησού. Γιατί ο Ιησούς, απαντώντας στο νεαρό, κάνει μια σαφή και κατηγορηματική ομολογία: Δεν είμαι Θεός παρά μόνο Διδάσκαλος! ("Γιατί με λες αγαθό; Αφού αγαθός είναι μόνο ο Θεός!). 
Αυτή η ομολογία γκρεμίζει όλο το δογματικό οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Αλλά, αν σπεύσουμε να πούμε πως ο νεαρός ήθελε να "πειράξει" τον Ιησού, ε... τότε κι ο Ιησούς του έδωσε μια ειρωνική κι όχι ακριβολογική απάντηση, οπότε διασώζεται το ορθόδοξο δόγμα!
Πολύ μπερδεμένη είναι και η συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής. Αρχικά ο Ιησούς θεωρεί πως είναι δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου με την πιστή τήρηση του μωσαϊκού νόμου. Εντύπωση προκαλεί πως δεν αναφέρει καν την πίστη και την αγάπη αλλά περιορίζεται στις ηθικού χαρακτήρα εντολές και απαγορεύσεις. Και μάλιστα προτάσσει την αποφυγή της μοιχείας ακόμα κι απ’ την ανθρωποκτονία!
Στο τέλος όμως της περικοπής, ο Ιησούς τα "γυρίζει". Ουσιαστικά λέει πως δεν αρκεί η τήρηση των εντολών και πως ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να σωθεί χωρίς τη θεία βοήθεια. Δηλαδή ο Θεός απαιτεί απ’ τον άνθρωπο κάτι το αδύνατο! Που γίνεται "δυνατό" μόνο με τη θεία συνδρομή...
Αλλά ας επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου αρχίσαμε. Ο νεαρός καλείται απ’ τον Ιησού να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα και να τα μοιράσει στους φτωχούς. Με άλλα λόγια τον καλεί να γίνει κι ο ίδιος φτωχός. Να πάλι η εξιδανίκευση της φτώχιας και η ισοπεδωτική απόρριψη του πλούτου.
Εγώ αν ήμουν παρόν στη συζήτηση θα έλεγα του Ιησού: 
"Τι ποιο λογικό για τον κάθε άνθρωπο να μην θέλει να φτωχοποιηθεί; Πού βρίσκεται το παράλογο και το μεμπτό στο να μην θέλει κάποιος να μοιράσει τα υπάρχοντά του; Μήπως ο νεαρός τα είχε κλεμμένα; Κάθε άλλο. Άλλωστε τηρούσε με ακρίβεια το Νόμο. Γιατί αγαπητέ Ιησού δεν ζητάς κι απ’ τους φτωχούς να μοιράσουν τα λίγα έστω υπάρχοντά τους; Αλήθεια, ποια η έννοια του φτωχού; Είναι ο άνθρωπος που ονειρεύεται να γίνει πλούσιος κι όσο δεν τα καταφέρνει φθονεί όσους τα κατάφεραν. Προσωπικά έχω δει άστεγους να μαχαιρώνονται για ένα παλιοχαρτόκουτο. Όσους φτωχούς γνωρίζω δεν δίνουν ούτε τ’ αγγέλου τους νερό! Γιατί, λοιπόν, τόσο μένος κατά των πλουσίων και τόση εύνοια στους φτωχούς που είναι τίγκα στα κόμπλεξ, στ’ απωθημένα, στην κακία και στο φθόνο;"...

Δεν υπάρχουν σχόλια: