Όπως έχουμε ξαναπεί, η παρουσία του "κακού" στον κόσμο είναι μια διαρκής αμφισβήτηση του μονοθεϊσμού. Στον πολυθεϊσμό τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο ένας θεός, π.χ. η Άρτεμις, στέλνει ευνοϊκό άνεμο και το καράβι σου βγαίνει απ' το λιμάνι. Ένα μίλι παρακάτω ο οργισμένος Ποσειδώνας προκαλεί τρικυμία και σε πνίγει. Δεν υπάρχει αντίφαση.
Το ίδιο συμβαίνει και στον διθεϊσμό. Το "κακό" προέρχεται απ' τον "θεό του κακού", που πολεμάει και υπονομεύει τα έργα του "καλού θεού". Στον μονοθεϊσμό όμως, που υπάρχει μόνο ένας, παντοδύναμος και πανάγαθος θεός, πώς είναι δυνατόν να κυριαρχεί το κακό πάνω στη γη?
Αυτά τα ερωτήματα απασχολούσαν πολύ τους πρώτους χριστιανούς. Και ειδικά μετά τον εκχριστιανισμό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η συνέχιση και ο πολλαπλασιασμός του κακού προκαλούσε κατάθλιψη στους οπαδούς της νέας θρησκείας.
Η λεηλασία της Ρώμης το 410 μ.Χ. απ' τους βαρβάρους ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός. Πώς γίνεται λίγες μόνο δεκαετίες μετά τον θρίαμβο του χριστιανισμού να δέχεται η "αιώνια πόλη" ένα τέτοιο πλήγμα. Έναν τόσο μεγάλο εξευτελισμό?
Την εποχή εκείνη έζησε και ο λεγόμενος "ιερός Αυγουστίνος". Κι άρχισε έναν έντονο διάλογο με όσους κλονίστηκε η πίστη τους. Τη σχετική συζήτηση τη συνοψίζω παρακάτω με δικά μου λόγια.
- Αυγουστίνος: Η Ρώμη λεηλατήθηκε γιατί υπάρχουν ακόμα πολλοί ειδωλολάτρες αλλά και αιρετικοί στην πόλη.
- Αντιρρησίας: Καλά οι άπιστοι κι οι αποστάτες, αλλά γιατί να υποφέρουν και οι χριστιανοί κάτοικοι?
- Αυγ.: Ο Θεός γνωρίζει και προστατεύει τους δικούς του ανθρώπους.
- Αντ.: Μα και πολλοί χριστιανοί θανατώθηκαν και έχασαν την περιουσία τους.
- Αυγ.: Ναι, αλλά αυτά δεν τους προκάλεσαν απελπισία και πόνο.
- Αντ.: Κι όμως, γνωρίζουμε πολλούς χριστιανούς που ήλθαν σε απόγνωση!
Αυγ.: Ε τότε αυτοί δεν είναι πραγματικοί χριστιανοί. Μόνο ένας ατελής χριστιανός δίνει μεγαλύτερη αξία στα υλικά αγαθά, ακόμα και στην επίγεια ζωή του, αντί για τα πνευματικά και την αιώνια-μέλλουσα ζωή.
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου