Πάνε καμιά δεκαπενταριά χρόνια από τότε που ανεβήκαμε με το φίλο μου τον Σπύρο το Σαγμάτιο Όρος της Βοιωτίας.
Κι εκεί, σε μια αετοφωλιά, βρήκαμε το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Κλήμης.
Ήταν Ιούλης μήνας και βλέπαμε σαν από αεροπλάνο τον κάμπο της Θήβας. Έμοιαζε μ’ ένα πολύχρωμο σεντόνι γεμάτο μπαλώματα...
Τότε δεν ήξερα τι εστί Κλήμης, κι όλη η φάση πέρασε στο ντούκου!
Δεν είν’ ωραίο ν’ αγνοείς την ιστορία του τόπου σου.
Μόνο η ιστορική γνώση σε κάνει να αισθάνεσαι προέκταση των παλιότερων και υπόλογος των επόμενων...
Τώρα πλέον ξέρω πολύ καλά πώς έζησε αυτός ο Άγιος, γέννημα-θρέμμα της Αθήνας μας.
Γιατί η Αθήνα έβγαλε πολλούς αγίους, που εκπροσωπούν κάθε εποχή, επάγγελμα, τάση. Και μας αποδεικνύουν πως δεν είναι και τόσο δύσκολη όσο φαίνεται η εφαρμογή του Ευαγγελίου...
Ο Κλήμης, λοιπόν, έζησε στα μέρη μας πριν 900 περίπου χρόνια. Στα τριάντα του έγινε μοναχός κοντά στον Όσιο Μελέτιο του Κιθαιρώνα. Γρήγορα ξεχώρισε για την αρετή και την ταπεινότητά του, και για ν’ αποφύγει τον έπαινο των ανθρώπων απομονώθηκε σε μια απροσπέλαστη σπηλιά στην κορυφή του Σαγματά.
«Σιγά τ’ αυγά», θα μου πείτε.
Το ξέρω, τέτοιες ιστορίες έχετε ακούσει πολλές.
Υπάρχει, όμως, κάτι στη ζωή του Αγίου που εμένα, τουλάχιστον, δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω.
Κι αναφέρομαι στη ζωή του πριν γίνει μοναχός. Που απ’ τα δώδεκα χρόνια του τριγύριζε μόνο σε εκκλησίες και παρακολουθούσε ή συμμετείχε ως αναγνώστης σε Θείες Ακολουθίες! Χωρίς να βαριέται ή να ρουτινιάζει...
Ε, αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω εύκολα!
Εγώ έπρεπε να φτάσω στα 43 για να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη γλύκα είναι να ζεις έξω απ’ τα μέτρα της κοσμικότητας και των μοντέρνων συνηθειών...
Ενώ ο Κλήμης τόχε πάρει χαμπάρι απ’ τα 12!
Και μη νομίσετε πως εκείνη την εποχή δεν είχε κι η Αθήνα τη νυχτερινή της ζωή και τους ανάλογους πειρασμούς.
Και τότε, όπως και σήμερα, το κακό βοούσε και η ξετσιπωσιά περίσσευε!
Μπορεί τα εξώβυζα να μην έβγαζαν μάτι και το βρακί να μην είχε φτάσει στο αφαλό, αλλά τα ερεθιστικά θεάματα δεν έλλειπαν.
Και μην ξεχνάτε πως τότε οι άντρες, λόγω του φυσικότερου τρόπου ζωής ήταν πιο ντούροι κι αιματωμένοι...
Τέλος πάντων, ο νεαρός Κλήμης προτίμησε την πνευματική ασφάλεια του Ναού, και δεν ξόδεψε τον χρόνο και την ικμάδα της νεότητάς του στις κραιπάλες!
Κι εκεί, σε μια αετοφωλιά, βρήκαμε το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Κλήμης.
Ήταν Ιούλης μήνας και βλέπαμε σαν από αεροπλάνο τον κάμπο της Θήβας. Έμοιαζε μ’ ένα πολύχρωμο σεντόνι γεμάτο μπαλώματα...
Τότε δεν ήξερα τι εστί Κλήμης, κι όλη η φάση πέρασε στο ντούκου!
Δεν είν’ ωραίο ν’ αγνοείς την ιστορία του τόπου σου.
Μόνο η ιστορική γνώση σε κάνει να αισθάνεσαι προέκταση των παλιότερων και υπόλογος των επόμενων...
Τώρα πλέον ξέρω πολύ καλά πώς έζησε αυτός ο Άγιος, γέννημα-θρέμμα της Αθήνας μας.
Γιατί η Αθήνα έβγαλε πολλούς αγίους, που εκπροσωπούν κάθε εποχή, επάγγελμα, τάση. Και μας αποδεικνύουν πως δεν είναι και τόσο δύσκολη όσο φαίνεται η εφαρμογή του Ευαγγελίου...
Ο Κλήμης, λοιπόν, έζησε στα μέρη μας πριν 900 περίπου χρόνια. Στα τριάντα του έγινε μοναχός κοντά στον Όσιο Μελέτιο του Κιθαιρώνα. Γρήγορα ξεχώρισε για την αρετή και την ταπεινότητά του, και για ν’ αποφύγει τον έπαινο των ανθρώπων απομονώθηκε σε μια απροσπέλαστη σπηλιά στην κορυφή του Σαγματά.
«Σιγά τ’ αυγά», θα μου πείτε.
Το ξέρω, τέτοιες ιστορίες έχετε ακούσει πολλές.
Υπάρχει, όμως, κάτι στη ζωή του Αγίου που εμένα, τουλάχιστον, δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω.
Κι αναφέρομαι στη ζωή του πριν γίνει μοναχός. Που απ’ τα δώδεκα χρόνια του τριγύριζε μόνο σε εκκλησίες και παρακολουθούσε ή συμμετείχε ως αναγνώστης σε Θείες Ακολουθίες! Χωρίς να βαριέται ή να ρουτινιάζει...
Ε, αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω εύκολα!
Εγώ έπρεπε να φτάσω στα 43 για να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη γλύκα είναι να ζεις έξω απ’ τα μέτρα της κοσμικότητας και των μοντέρνων συνηθειών...
Ενώ ο Κλήμης τόχε πάρει χαμπάρι απ’ τα 12!
Και μη νομίσετε πως εκείνη την εποχή δεν είχε κι η Αθήνα τη νυχτερινή της ζωή και τους ανάλογους πειρασμούς.
Και τότε, όπως και σήμερα, το κακό βοούσε και η ξετσιπωσιά περίσσευε!
Μπορεί τα εξώβυζα να μην έβγαζαν μάτι και το βρακί να μην είχε φτάσει στο αφαλό, αλλά τα ερεθιστικά θεάματα δεν έλλειπαν.
Και μην ξεχνάτε πως τότε οι άντρες, λόγω του φυσικότερου τρόπου ζωής ήταν πιο ντούροι κι αιματωμένοι...
Τέλος πάντων, ο νεαρός Κλήμης προτίμησε την πνευματική ασφάλεια του Ναού, και δεν ξόδεψε τον χρόνο και την ικμάδα της νεότητάς του στις κραιπάλες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου