Κατά τη γνώμη μου, ο βασικότερος λόγος που στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων ταυτίστηκε το χριστιανικό ιδεώδες με την φτώχεια ήταν οι ασκητές και μοναχοί, που ιδίως μετά τον 8ο αιώνα επιβλήθηκαν στη χριστιανική ηγεσία.
Εδώ όμως χρειάζονται μερικές διευκρινίσεις.
Κατ' αραχήν κακώς θεωρούμε τον μοναχισμό ως πρότυπο και κορύφωση του χριστιανικού βίου. Ο ασκητισμός είναι απλά ένας απ' τους πολλούς δρόμους που οδηγούν στη χριστιανική ηθική τελείωση. Όμως είναι πρόσφορος για έναν μικρό αριθμό ανθρώπων, που έχουν μια έμφυτη κλίση στον μυστικισμό και στη μόνωση. Ο ασκητής, έχοντας περιορίσει στο ελάχιστο τις υλικές του ανάγκες, μπορεί να αφοσιωθεί στην προσευχή και στον πνευματικό του αγώνα. Αλλά κάτι αντίστοιχο δεν μπορεί να πράξει ένας οικογενειάρχης. Κι αν δεν υπήρχαν οικογενειάρχες δεν θα υπήρχαν ούτε ασκητές...
Δεύτερον, το κατ' εξοχήν μοναστικό ιδεώδες στην ορθόδοξη εκκλησία δεν είναι ο ατομικός ερημιτισμός αλλά το κοινόβιο μοναστήρι. Σε αυτό ο μοναχός δεν διαθέτει μεν ατομική περιουσία και ιδιοκτήσια, αλλά έχει εξασφαλισμένη στέγη, ενδυμασία, τροφή, ασφάλεια, μόρφωση και περίθαλψη.
Καταλήγουμε λοιπόν ξανά στο συμπέρασμα πως το χριστιανικό ιδεώδες δεν είναι η φτώχεια αλλά η ολιγάρκεια και η αυτάρκεια. Η φτώχεια διαφθείρει τον άνθρωπο όσο και ο πλούτος. Το βλέπουμε παντού γύρω μας και δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου