Αν διαβάσει κανείς πολλά κείμενα Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και τους βίους αρκετών ασκητών που αποτέλεσαν τα αγαπημένα πρότυπα των Χριστιανών, ίσως καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο Χριστιανισμός είναι υπέρ της φτώχειας. Πως το ανθρωποείδωλο της θρησκείας αυτής είναι κάτι σαν τον Προφήτη Ηλία και Ιωάννη τον Βαπτιστή, που ζούσαν με πολύ λιγότερα και από τα αναγκαία.
Ίσως στην παρεξήγηση αυτή να έπαιξε κάποιο ρόλο και το εννοιολογικό περιεχόμενο των χρησιμοποιούμενων όρων. Στην Αγία Γραφή η λέξη "φτωχός" απαντάται με διπλή έννοια. Η μία είναι η καθαρή υλική, που δηλώνει των άνθρωπο που στερείται ακόμα και τα απαραίτητα για την επιβίωσή του αγαθά. Σύμφωνα όμως με τη δεύτερη έννοια, "πτωχός" είναι ο ταπεινός, ο πράος, ο ευσεβής.
Σύμφωνα με το πνεύμα της Αγίας Γραφής, ιδανικό του χριστιανισμού δεν είναι ο εξαθλειωμένος, άστεγος, διαρκώς πεινασμένος και κουρελής. Αν ο Θεός ήθελε τέτοιους ανθρώπους ασφαλώς δεν θα έθετε στη διάθεσή μας όλον αυτόν τον υλικό πλούτο που παράγει η γη. Θα μας τοποθετούσε σε έναν εντελώς άνυδρο και κατάξερο πλανήτη.
Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να ζει αξιοπρεπώς, σκληρά εργαζόμενος ώστε να εξασφαλίζει τα απαραίτητα για την επιβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του. Αντίθετα, καταδικάζει τόσο την οκνηρία-τεμπελιά, όσο και την αδικία και εκμετάλλευση.
Ο Ιησούς σε νεαρή ηλικία εργάστηκε ως οικοδόμος και μαραγκός. Κι ο Παύλος εργαζόταν ως σκηνοποιός, κι ας μπορούσε να επιβιώσει με τα μέσα που του διέθετε η τότε Εκκλησία. Ο πλούτος και η φτώχεια θεωρούνται ακραίες καταστάσεις και κατά το δυνατόν πρέπει να αποφεύγονται. Οι πιστοί οφείλουν να ακολουθούν τον χρυσό κανόνα της αυτάρκειας.
Ο χριστιανισμός δεν επιδοκιμάζει τη φτώχεια. Όσα αναφέρονται υπέρ των φτωχών έχουν ρόλο παρηγορητικό. Είναι σαν τα λόγια που λέμε στον άρρωστο γα να τον ενθαρύνουμε να αντέξει. Χωρίς, φυσικά, να θεωρούμε την αρρώστεια ως ιδανικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου