Η αγάπη είναι το ιδεολογικό λάβαρο του Χριστιανισμού. Επί αιώνες μοχθούσε να πείσει πως είναι η "θρησκεία της αγάπης". Αλλά είναι όντως έτσι;
Η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν φυσιολατρική. Κι όταν αγαπάς τη Φύση, η αγάπη σου είναι καθολική, συμπαντική, αφορά όλα τα πλάσματα και, φυσικά, πάνω απ' όλα τον άνθρωπο.
Τι γίνεται όμως με τον χριστιανισμό; Θα έλεγα πως η αγάπη του είναι κυρίως ανθρωποκεντρική. Μόνο τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθεί να δείξει το ενδιαφέρον του και στην υπόλοιπη Φύση. Αλλά, για να ακριβολογούμε, η χριστιανική αγάπη δεν είναι ούτε γνήσια ανθρωποκεντρική. Ο Χριστιανισμός προάγει κυρίως την αγάπη προς τους ομοϊδεάτες. Τους ομόθρησκους και ομόπιστους. Οι αλλόθρησκοι και οι αιρετικοί είναι μισητοί. Να θυμίσω πως στον Μεσαίωνα οι Εβραίοι δεινοπαθούσαν κυριολεκτικά κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Ειδικά τη Μεγάλη Παρασκευή, μετά τους επιταφίους, ομάδες χριστιανών έκαναν επιδρομές στις εβραϊκές συνοικίες... φαντάζεστε με τι διαθέσεις.
Συγγενής του χριστιανού είναι μόνο ο θρησκευτικός αδελφός του. Για τους άλλους κρατάει την "ευλογημένη μισαλλοδοξία". Ούτε και πατρίδα έχει ο γνήσιος Χριστιανός. Όπως έλεγε ο μακαρίτης ο π. Μεταλληνός... "αν η Ελλάδα πάψει να είναι ορθόδοξη χώρα, θα πάψω κι εγώ να αισθάνομαι Έλληνας".
Άραγε όλα αυτά να είναι μόνο ανθρώπινες αλλοιώσεις της γνήσιας χριστιανικής πίστης; Δεν θα το έλεγα. Δεν διαβάζουμε στα Ευαγγέλια πως ο ίδιος ο Ιησούς ουσιαστικά απέρριψε τους κατά σάρκα συγγενείς του λέγοντας πως πραγματικοί αδελφοί και πραγματική μητέρα του είναι όσοι κάνουν το θέλημα του Θεού;
Βέβαια, θα μου πείτε πως στον Χριστιανισμό βρίσκουμε και εκκλήσεις όπως ... να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Αλλά ερωτώ: βλέπετε συχνά μια τέτοιου είδους αγάπη εκ μέρους των χριστιανών; Μήπως αυτές οι διακηρύξεις είναι απλώς για ξεκάρφωμα;
Ο Χριστιανισμός έχει ήδη ιστορία 2.000 ετών. Είναι πολλά τα χρόνια για να συνεχίσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Έχουμε ήδη βγάλει συμπεράσματα, και αρκετά ασφαλή μάλιστα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου