Για τη θεοποίηση των Ρωμαίων αυτοκρατόρων έχουμε ήδη μιλήσει αρκετά και θα ξαναεπανέλθουμε στο μέλλον. Σήμερα θα εστιάσουμε στα βασικά.
Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή παράδοση, ένα ζωντανό πρόσωπο δεν μπορούσε να είναι θεός. Όμως η επέκταση της ρωμαϊκής επικράτειας προς τα ανατολικά, εκεί που οι λαοί συνήθιζαν να λατρεύουν σαν θεούς τους ηγεμόνες τους, αλλοίωσε τη μακρά λατινική παράδοση. Έτσι, όταν δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας υπήρχαν πολλοί Ρωμαίοι πρόθυμοι να δεχθούν πως ανυψώθηκε σαν θεός.
Ο πρώτος αυτοκράτορας, ο Οκταβιανός Αύγουστος, αν και απέρριπτε τις θεϊκές τιμές ως ζωντανός, επιθυμούσε να τον αποθεώσουν μετά θάνατον, όπως και έγινε. Μάλιστα, ένας Συγκλητικός ορκίστηκε πως στην κηδεία του τον είδε να ανέρχεται στους ουρανούς...
Τον 1ο μ.Χ. αιώνα αρχίζουν κάποιοι αυτοκράτορες να καλοβλέπουν την απόδοση στα πρόσωπά τους θεϊκών τιμών ακόμα και πριν πεθάνουν. Αυτό έκανε τόσο ο Καλιγούλας, όσο και ο Δομιτιανός.
Ο τελευταίος μάλιστα επέβαλε στους Συγκλητικούς να τον αποκαλούν "Κύριέ μας και Θεέ μας"! Είναι ακριβώς η ίδια φράση που υποτίθεται είπε ο "άπιστος" Θωμάς όταν εμφανίστηκε μπροστά του ο Ιησούς μετά την Ανάσταση.
"Κύριό μας και Θεό μας" ήθελε να τον αποκαλούν και ο Αυρηλιανός (270-275 μ.Χ.). Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Προφανώς η συγκεκριμένη φράση δεν αποτελεί επιβεβαίωση της θεότητας του Υιού, αλλά ήταν μια συνηθισμένη προσφώνηση της εποχής σε ανθρώπους με υπερβάλλουσα εξουσία, σε άτομα που αξίζουν μεγάλου σεβασμού κι όχι σε πραγματικούς θεούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου