Σφάζεις χιλιάδες, βάζεις μετάνοια στον Επίσκοπο, κι όλα μέλι-γάλα!

 

Λέγαμε τις προάλλες για την άγρια κόντρα του Αμβρόσιου, επισκόπου Μιλάνου, με τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο. Αναφερθήκαμε στην πρώτη τους σύγκρουση, που για τους περισσότερους είναι άγνωστη. Γιατί η Εκκλησία προσπαθεί να την αποκρίψει ξέροντας πως έχει τη φωλίτσα της λερωμένη. Αντιθέτως, προβάλει τη δεύτερη σύγκρουση, αμέσως μετά τη σφαγή χιλιάδων Θεσσαλονικέων το 390 μ.Χ. 

Όχι πως ο Αμβρόσιος λυπήθηκε και πολύ για το τεράστιο αυτό έγκλημα. Απλά το είδε σαν μια πολύ καλή αφορμή να ταπεινώσει τον αυτοκράτορα και να εδραιώσει την πολιτική του κυριαρχία.

Ο Θεοδόσιος ηττήθηκε κατά κράτος από τον Αμβρόσιο. Αναγκάστηκε να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη και να ομολογήσει δημόσια το λάθος του. Οπότε, εφόσον ο στόχος του Αμβρόσιου επετεύχθη, δόθηκε συγχώρεση στον Αυτοκράτορα. Η φοβερή σφαγή διαγράφηκε από "αμάρτημα" και όλα συνέχισαν σαν να μην συνέβη τίποτα... Πάντα έτσι λειτουργούσε η πλειοψηφία των καιροσκόπων Επισκόπων.

Βέβαια, και ο Θεοδόσιος έκανε τα χατήρια των Χριστιανών γιατί χρειαζόταν την πολιτική και στρατιωτική τους υποστήριξη. Η οποία του δίνονταν πλουσιοπάροχα όταν προέκυπτε ανάγκη. 

Έτσι, μόλις δυο χρόνια μετά τα παραπάνω γεγονότα, το 392 μ.Χ., στη Δύση είχαμε μια νέα εξέγερση. Μια μικρή ομάδα παλιατιανών, με επκεφαλής τον αρχιγραμματέα Ευγένιο, δωροδόκησαν τους θαλαμηπόλους του αυτοκράτορα Ουαλεντινιανού και τον στραγγάλισαν στον ύπνο του. 

Αμέσως ο Ευγένιος, με τη συμπαράσταση μεγάλου μέρους του στρατού, άρχισε να εδραιώνεται στις δυτικές επαρχίες υψώνοντας παγανιστικά λάβαρα. Για να μην πολυλογούμε, ο Θεοδόσιος κατέπνιξε κι αυτή την εξέγερση με τη βοήθεια των χριστιανών αλλά και βάρβαρων μισθοφόρων απ’ τις περιοχές του Δούναβη...

Αλλά, μια και αναφερθήκαμε στον παγανισμό, πρέπει να παραδεχθούμε πως η αντίσταση των οπαδών της παλιάς θρησκείας ενάντια στα διατάγματα των χριστιανών αυτοκρατόρων ήταν πολύ υποτονική. Ακόμη κι αν υποθέσουμε πως οι χριστιανοί εξαφάνισαν σχετικές πηγές και μαρτυρίες, η μεγάλη εικόνα της παγανιστικής πλαδαρότητας δεν αλλάζει. 

Όταν ο Θεοδόσιος εξέδοσε διάταγμα για την καταστροφή των ειδωλολατρικών ιερών, οι τοπικές αρχές φάνηκαν διστακτκές να τον εφαρμόσουν. Κάποιοι τολμηροί χριστιανοί επίσκοποι, με τη συνοδεία ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων, ανέλαβαν την πρωτοβουλία της υλοποίησης των αυτοκρατορικών διαταγών. Ένας από τους πιο δραστήριους ήταν ο επίσκοπος Απάμειας Μάρκελλος. Αφού κατέστρεψε πολλά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα της εποχής, έφτασε και η κακή του ώρα. 

Όταν μετέβει στην Αυλώνα (της Συρίας) για να καταστρέψει και τον εκεί επιβλητικό αρχαίο ναό, με συνοδεία στρατιωτών και μονομάχων, κάποια στιγμή ξεμοναχιάστηκε, έμεινε δίχως ένοπλη προστασία, και οι κάτοικοι της περιοχής τον συνέλαβαν και τον έκαψαν ζωντανό!

Μικρές εστίες ένοπλης αντίστασης αναφέρονται και για τις περιοχές της Αραβίας, Γάζας, Παλαιστίνης, Ηλιούπολης και Φοινίκης.