Ο θάνατος του Αλέξανδρου Σεβήρου (235 μ.Χ.), που όπως είπαμε συμπαθούσε τους Χριστιανούς, σήμανε το τέλος της Σεβηριανής Δυναστείας και την έναρξη μισού αιώνα εσωτερικών ταραχών.
Ο διάδοχός του, Μοαξιμίνος Α' ο Θραξ) αντιπαθούσε τον οίκο του Αλέξανδρου, που αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από Χριστιανούς. Γι' αυτό κήρυξε έναν χρονικά περιορισμένο διωγμό με θύματα αποκλειστικά τους ηγέτες της χριστιανικής εκκλησίας.
Το 244 μ.Χ. ανέβηκε στο θρόνο ο Φίλιππος ο Άραβας, που σύμφωνα με χριστιανικές πηγές ήταν ο πρώτος χριστιανός Ρωμαίος αυτοκράτωρ.
Ο Ευσέβιος Καισαρείας αναφέρει στην Εκκλησιαστική του Ιστορία πως ο Φίλιππος θέλησε κάποτε να μετάσχει στην τελευταία πασχαλινή αγρυπνία της Εκκλησίας. Όμως οι επικεφαλής της χριστιανικής κοινότητας δεν του επέπτρεψαν την είσοδο λόγω των πολλών κατηγοριών που τον βάρεναν. Και τον υποχρέωσαν να καταταχθεί στην τάξη των "μετανοούντων"...
Τη δεκαετία 240-250 μ.Χ. αυξήθηκε κατακόρυφα ο αριθμός των Χριστιναών στην κοινωνική ελίτ, στον αυτοκρατορικό οίκο και στα ανώτερα πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα.
Οι Χριστιανοί ήταν έτοιμοι να αλώσουν ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Και θα το είχαν καταφέρει αν μετά τον Φίλιππο δεν ανέβαινε στην εξουσία ο Δέκιος που εξαπέλησε έναν ετήσιο σκληρό διωγμό. Στο διάστημα αυτό η χριστιανική εκκλησία δέχθηκε ισχυρό πλήγμα που έπρεπε να περάσουν πάνω από 40 χρόνια για να συνέλθει...
Τους διωγμούς επενάφερε ο Βαλεριανός (253-260 μ.Χ.). Επί των ημερών του ο Χριστιανισμός για πρώτη φορά διώκεται ως θεσμός κι όχι ως μεμονωμένα άτομα.
Οι εκκλησίες κλείνουν και οι επικεφαλής τους αντιμετωπίζονται ως σοβαρή πολιτική και κοινωνική απειλή. Οι κατηγορίες δεν ήταν και τόσο αόριστες όσο ακούγονται σήμερα. Π.χ., το 254-255 μ.Χ. εισέβαλαν στην Καπαδοκία δυο βαρβαρικά φύλα, οι Βοράντοι και οι Γότθοι. Ένας μεγάλος αριθμός χριστιανών, αλλά όχι η επίσημη εκκλησία, συμμάχησαν με τους εισβολείς. Κατατάχθηκαν στον στρατό τους, έδειξαν στους βάρβαρους οδούς και οικείες που αγνοούσαν και συμμετείχαν σε λεηλασίες και σφαγές Ρωμαίων πολιτών.
Γενικά, θα πρέπει να ξέρουμε πως οι τότε Χριστιανοί δεν ήταν και τα "καλύτερα παιδιά", όπως θέλει να μας τους παρουσιάσει η Εκκλησία.
Ενδεικτικά αναφέρουμε μια επιστολή του επισκόπου Καρχηδόνος Κυπριανού, που αναφέρει πως ακόμη και ομολογητές της πίστεως, φυλακισμένοι την εποχή του Δέκιου, αν και ανέμεναν τον θάνατο διέπραταν σοβαρά και ανόσια αμαρτήματα όπως "απάτες, συνουσίες και μοιχείες"! Δυστυχώς δεν παραθέτει περισσότερες λεπτομέρειες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου