Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Η αυθεντική ασκητικότητα...

Όπως έχουμε ξαναπεί, πηγή κι αφετηρία του θρησκευτικού φαινομένου όπως το ξέρουμε σήμερα δεν είναι ούτε η Αίγυπτος ούτε η Μεσοποταμία ούτε η Κίνα, αλλά η Ινδία. 
Από εκεί ξεκίνησε κι ο αυστηρός ασκητικός βίος που τον γνώρισε η λεκάνη της Μεσογείου μέσω των κυνικών φιλοσόφων, των ορφικών, των πυθαγόρειων και νεοπλατωνικών.
Δυστυχώς, η έννοια του ασκητικού βίου έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα, αρχής γενομένης πάλι από την Ινδία. Ασκητική ζωή δεν είναι να ξαπλώνεις σε κρεβάτια με καρφιά ούτε να κάθεσαι με τις ώρες στον ήλιο ή στην παγωνία ή στο βάλτο με τα κουνούπια. 
Ασκητική ζωή δεν είναι καν να βασανίζεις το σώμα σου. Αυτή είναι μια πολύ απλοϊκή και εν τέλει υλιστική αντίληψη της ασκητικότητας. Γιατί αυθεντική άσκηση είναι ο έλεγχος και ο καθαρισμός του σώματος, των σκέψεων και των συναισθημάτων. Αν πετύχεις αυτόν τον υψηλό στόχο, όλα τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους.
Με το να πιέζεις τον εαυτό σου να μην φάει ή να μην κοιμηθεί, απλά βρίσκεσαι πιο κοντά στο σώμα. Αν κάνεις υπερβολικές νηστείες και υφίστασαι κάθε είδους στερήσεις, υλικές και σεξουαλικές, απλά πεινάς, γεμίζεις νευρώσεις και απωθημένα, έχεις σχεδόν πάντα το μυαλό σου στο φαγητό, στο σεξ και σε ό,τι γενικά στερείσαι. Και ταυτόχρονα κινδυνεύεις να πέσεις στην παγίδα να θεωρήσεις τον εαυτό σου "άγιο" και "πνευματικό" άνθρωπο. Κάποιοι οδηγούνται και σε εκτροπές τύπου μαζοχισμού ή και σαδισμού...
Αν η πείνα ήταν αρετή, τότε η φτώχεια θα ήταν πνευματικότητα. Όμως οι φτωχοί είναι κατά κανόνα πιο υλιστές απ’ τους πλούσιους. Οι τελευταίοι, καλύπτοντας τις βασικές τους ανάγκες, έχουν περισσότερες πιθανότητες να κατανοήσουν πως υπάρχουν και κάποιες "ανώτερες‘ ανάγκες και να αφοσιωθούν σε αυτές. 
Δεν είναι τυχαίο πως ο Βούδας, ο Μαχαβίρα κι όλοι οι μεγάλοι διδάσκαλοι του τζαϊνισμού ήταν είτε πρίγκιπες είτε πλουσιόπαιδα. Όλοι αυτοί δεν ταλαιπωρούσαν το σώμα τους. Απλώς το ξεχνούσαν έχοντας ν’ ασχοληθούν με "ανώτερα" πράγματα.
Αν δούμε αγάλματα και εικόνες των μεγάλων δασκάλων της Ανατολής, αλλά και του Ιησού, θα διαπιστώσουμε πως είναι γαλήνιοι, γεμάτοι υγεία και ενέργεια. 
Ενώ πολλοί μαθητές τους ή μεταγενέστεροι οπαδοί τους εικονίζονται σκελετωμένοι, αποβλακωμένοι, με πρόσωπα σκυθρωπά και απόκοσμα.

1 σχόλιο:

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Τι να πεις και για εκείνους που επιβάλλουν πρακτικές "ασκητισμού" στον εαυτό τους και τους άλλους, εν τω κόσμω; Άγαμους θεολόγους αδελφοτήτων, μητροπολίτες κληρικοί καριέρας κ.α.π....