Η χριστιανοσύνη θα ζει για πολύ καιρό ακόμα (Α') (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Παράδοξος ο τίτλος, ο οποίος επέλεξα για να εκφράσω τις εν λόγω σκέψεις μου! Ωστόσο μολονότι απέχω από την εκδήλωση οποιασδήποτε λατρείας σε συγκεκριμένη θρησκεία, εντούτοις αυτό δε θα μπορούσε να με εμποδίσει να αναγνωρίσω πως το χριστιανικό εννοιολογικό οικοδόμημα είναι μεγαλοφυώς κτισμένο! 

Μερίδα πληθυσμού κάνει το λάθος να θεωρεί την εντατική ενασχόληση με τη θεολογία ως ένδειξη ακόμα και μικρόνοιας, μια σπατάλη χρόνου στην καλύτερη περίπτωση! Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Διότι ναι μεν φαίνεται, από τη μια μεριά, πως το θρησκευτικό φαινόμενο έχει ατονήσει στον 21ο αιώνα, ωστόσο -πέρα από την αναζωπύρωση των λογής λογής φονταμενταλισμών- η γνώση των θρησκειών αφορά τη γνώση της πνευματικής ιστορίας της ανθρωπότητας, ευρύτερα! 

Διότι ο καπιταλισμός γίνεται "ακατανόητος" εάν δεν προηγηθεί μία αναδρομή στον προτεσταντισμό και στο πνεύμα από το οποίο εκείνος εκπορεύτηκε! 

Στα καθ' ημάς, η γνώση της ορθόδοξης θεολογίας μόνο άχρηστη δεν είναι, κατά τη γνώμη μου!! Εκτός από το ότι ερμηνεύει εκφάνσεις της ελληνικής ιστορίας όσο και κοινωνίας, μας βγάζει από τη δύσκολη θέση να σιωπάμε μπροστά στα επιχειρήματα "προοδευτικών" και "μοντέρνων" θεολόγων, οι οποίοι θεωρούν πως τα σκοτεινά κομμάτια της Βίβλου ή των Πατέρων οφείλονται σε παραπληροφόρηση των "κακοπροαίρετων" αθέων ή μη... 

Η ορθόδοξη θεολογία -και αυτό είναι το μυστικό της- είναι ένα οχυρό! Καμία ρωγμή σε αυτό το οχυρό δεν μπορεί να θεωρηθεί μικρή!! Όλα έχουν τη σημασία τους, από τα πιο μικρά (Ματθ. 5,19 ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.) έως τα πιο μεγάλα! Όπως έγραφε κι ο Αρσένιος Μέσκος, στο βιβλίο του "Σοκ και δέος", "η άγνοια της θεολογικής πραγματικότητας καταντά ισχυρό όπλο στα χέρια των κληρικών"... Και δεν είχε άδικο! Διότι ο πνευματικός χαμαιλεοντισμός είναι μία από τις τακτικές εκείνες, τις προσφιλείς, που μετέρχονται οι άνθρωποι της Εκκλησίας. 

Το "μυστικό" της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι πως αποτελείται από πολλές μικρές "αιρέσεις". Και με τη λέξη "αίρεση" δεν εννοώ μία κατάφωρη διαφοροποίηση στο γράμμα του δόγματος, αλλά στον τρόπο ζωής, το -θεωρούμενο από τον καθένα ως- πνεύμα της χριστιανικής διδασκαλίας, τον τρόπο που βλέπουν τον Θεό και άλλα τα οποία δεν μπορούν να αναπτυχθούν επί του παρόντος. 

Το διαπιστώνει κανείς εφόσον μπει και ζήσει την εκκλησιαστική ζωή από μέσα! Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει π.χ. "ο τάδε πνευματικός με αναπαύει" από το "συμφωνούμε στις απόψεις", "μου ταιριάζει"; Αλήθεια γιατί χρειάζεται η πνευματική καθοδήγηση; Δηλαδή ο Θεός (των χριστιανών) δεν μπορούσε να κάνει τα πράγματα που αφορούν τη σωτηρία μας λιγάκι πιο καθαρά; Πόσοι πνευματικοί δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους και δεν λέει άλλα ο ένας, άλλα ο άλλος; 

Επιπλέον ας διαβάσει κάποιος πώς αντιλαμβάνεται ο Γιανναράς την έννοια της Εκκλησίας, πώς ο Φάρος και αντίστοιχα ας τη συγκρίνει με εκείνη των παραεκκλησιαστικών κινημάτων (Ζωή, Σωτήρ, Σταυρός). Ποιον Θεό μπορεί να έχει στο κεφάλι του ένας Αμβρόσιος και ποιον ένας Πορφύριος; Το γεγονός λοιπόν της ύπαρξης ερμηνειών ποικίλων του εκκλησιαστικού γεγονότος μέσα στον ίδιο χώρο εξυπηρετεί το μάρκετινγκ της Εκκλησίας με δύο τρόπους: 

1) τους επιτρέπει να "φιμώνουν" αφενός εκείνους που μιλάνε για έλλειψη δημοκρατικότητας της Εκκλησίας, να τους παρουσιάζουν στην καλύτερη περίπτωση ως απληροφόρητους, προκατειλημμένους και 

2) τους δίνει τη δυνατότητα να ξεγλιστράνε με ευχέρεια όποτε στριμωχτούν με ανάλογα επιχειρήματα (π.χ. ένας αθεϊστής μπορεί να εκφράσει την απορία "μα καλά τι είδους Θεός ήταν εκείνος που θέλησε να θυσιάσει έναν άλλον Θεό προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα, σαδιστής, ή τι άλλο;"... Η απάντηση ενός ψαγμένου Ορθοδόξου εδώ θα ήταν η παραπομπή στη θεολογία του Ζηζιούλα, πως ο Υιός δηλαδή ενσαρκώθηκε όχι για να "πληρώσει" το αντίλυτρο -έστω κι αν αυτή είναι η διδασκαλία του Παύλου!-, αλλά για να δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο μέσω της άφατης αγάπης του να φτάσει στην αγιοσύνη"... 

Ή, ακόμα καλύτερα, στην υπόνοια πως το προπατορικό αμάρτημα ήταν "στημένο" θα απαντούσε -πάλι από τον Ζηζιούλα- πως ακόμα και να μην έπεφτε ο Αδάμ πάλι ο Χριστός θα ενσαρκωνόταν!