Η χριστιανοσύνη θα ζει για πολύ καιρό ακόμα (Β') (του Γιάννη Νικολουδάκη)

 

Το ζήτημα λοιπόν είναι πως η αναίρεση της χριστιανοσύνης δεν είναι "απλό" ενέργημα. Οι "προστάτες" του οικοδομήματος είχαν και εξακολουθούν να έχουν πείρα αιώνων στο πώς να χειρίζονται τις φιλοσοφικές ιδέες, έννοιες, τα ρητορικά σχήματα και τις λέξεις. 

Πέρα από το ιδεολογικό κομμάτι, η εν λόγω θρησκεία διαθέτει την ικανότητα να προσαρμόζεται -δανειζόμενη, ανανεώνοντας ή επιτρέποντας να υφίσταται- στο εκάστοτε κοινωνικό γίγνεσθαι, καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας! Αυτό επιτυγχάνεται με τη γνωστή τακτική της κοπτοραπτικής (π.χ. ναι μεν καταδικάζουμε την ειδωλολατρεία και τους αρχαίους θεούς, αλλά άμα βλέπουμε ότι δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό των ντόπιων αποδίδουμε τις "ικανότητες" του εν λόγω "θεού" σε έναν άγιο, όπως έγινε  με τους Ινδιάνους των Άνδεων, οι οποίοι, ρωμαιοκαθολικοί όντες, τη Μεγάλη Παρασκευή δοξάζουν έναν άγιο με καθαρά παγανιστική προέλευση και τρόπο ή, αντίστοιχα, εν Ελλάδι που προσέδωσαν τα χαρακτηριστικά των δυνάμεων του Ποσειδώνα στον Άγιο Νικόλαο κ.λπ.) και την επικέντρωσή της (focus) στα υπαρξιακά ζητήματα, είτε υπερπροβάλλοντας είτε αναζωπυρώνοντάς τα, περαιτέρω. 

Η χριστιανοσύνη έρχεται να συνδράμει τον άνθρωπο στο πρόβλημα το οποίο τον απασχολεί από τότε που απέκτησε συνείδηση της ύπαρξής του· τον θάνατο! Ίσως είναι η έσχατη υπαρξιακή του αγωνία· εκείνη τροφοδότησε τη δημιουργία των θρησκευτικών διδασκαλιών και τροφοδοτεί εν γένει τη μεταφυσική αναζήτηση. Από τη μια αυτό, από την άλλη απαξιώνοντας την υλική ζωή και θεωρώντας τις ηδονές του κόσμου αυτού αμαρτωλές οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην όξυνση των υπαρξιακών ανησυχιών, καθιστώντας την ύπαρξή τους ως αυτοσκοπό. Η επιστήμη της ψυχολογίας ή της ψυχιατρικής θα είχαν να πουν πολλά επ' αυτού, η ουσία όμως είναι πως όταν δεν ζεις τη ζωή στο "εδώ και τώρα" ο φόβος του θανάτου καταντάει πιο έντονος!

Ο άνθρωπος που ζει το κάθε λεπτό με ένταση, χωρίς να το σκέφτεται, δεν ασχολείται συνέχεια με το τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις του στο επέκεινα, γι' αυτό και είναι πιο υγιής ψυχολογικά! Αντίθετα εκείνος που κατατρύχεται με ενοχές και αναζητάει συνέχεια τον εξευμενισμό και τη "λύτρωση" καταντάει πειθήνιο όργανο στα χέρια τρίτων, συνανθρώπων του, θέλοντας και μη! 

Με κουρελιασμένη ψυχολογία και φτάνοντας στο σημείο να μην του αρκεί η άφεση του εξομολόγου, έχοντας οι ενοχές φτάσει στο απροχώρητο, καταντάει να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο... Αναγκάζεται, προκειμένου να διαφυλαχτεί από την πλήρη κατακερμάτιση του "εγώ" του, να αναζητήσει τρόπους επιβεβαίωσης διαστρεβλώνοντας γεγονότα και επανερμηνεύοντας αισθητηριακά και λοιπά, νοητικά ερεθίσματα, αναγκάζεται να εφεύρει "εχθρούς"!! Διότι η τόση ενοχή και το αίσθημα πως εκείνος "πλήγωσε" το πρόσωπο του "Αφέντη-Θεού" (ή "Αφέντη-Γέροντα", ρεαλιστικότερα) δύσκολα μπορούν να γίνουν ανεκτά από τον "υποψήφιο" ζηλωτή. Δίνει λοιπόν μια τελευταία ευκαιρία εξιλέωσης στον εαυτό του· και ποια μπορεί να είναι καλύτερη από το να αυτοχρισθεί "στρατιώτης του Χριστού";

Ο χριστιανισμός λοιπόν επικεντρώνει την προσοχή του στα υπαρξιακά ζητήματα με έναν εμμονικό τρόπο, παρέχοντας μία μεγάλη γκάμα τροφής σκέψης -επομένως και αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά τους προβλήματα- στους ανθρώπους που τον εγκολπώνονται, ένα καταφύγιο ιδεών, μία "ασφάλεια" πως όλα έχουν απαντηθεί, αλλά ακόμα και αυτά που δεν, κάποια στιγμή μέσα στον εν λόγω "ευλογημένο" χώρο θα γίνει αυτό εφικτό...