Καταδικάζει τον πλούτο ο Χριστιανισμός; (ΙΑ' - Ο Θεός μοιράζει σταυρούς κι όχι πλούτη!)

 

Ένα από τα μεγαλύτερα άγχη της χριστιανικής θεολογίας ήταν να γεφυρώσει το μεγάλο χάσμα και τις αντιφάσεις μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. 

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών μορφωμένων και ταλαντούχων θεολόγων, δεν συμαζεύονται τα ασυμάζευτα. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Πώς να πείσεις τους σκεπτόμενους ανθρώπους ότι αυτά τα δύο πράγματα μπορούν να δέσουν σε μια ενιαία Ιερή Βίβλο;

Κι ας έλθουμε στο θέμα μας. Στην Καινή Διαθήκη δεν θα συναντήσουμε ούτε έναν υπαινιγμό για προέλευση του πλούτου απ' τον Θεό. Από πουθενά δεν ποροκύπτει πως ο Θεός και θέλει και συνεργεί ώστε κάποιοι άνθρωποι να πλουτίσουν. Ούτε συναντάμε την τόσο συνήθη στην Παλαιά Διαθήκη υπόσχεση του Θεού "Έλα και θα σου δώσω υλικές απολαύσεις!".

Στην Καινή Διαθήκη ο Θεός δεν μοιράζει πλούτη αλλά σταυρούς. Δεν αυξάνει την παραγωγή, τα υποστατικά, τους δούλους και την τεκνοποιία των πιστών. Αντίθετα δίνει εντολή όσα έχουμε να τα μοιράσουμε και να τον ακολουθήσουμε μόνο με τον χιτώνα που φοράμε. Ακόμα και τους συγγενείς μας προτρέπει να απαρνηθούμε...

Στα μάτια του Θεού της Καινής Διαθήκης όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και παιδιά του. Και δεν δείχνει διατεθειμένος να τους παρέχει τίποτα παραπάνω από τον επιούσιο άρτο. 

Αγανακτεί όμως με την ανρθώπινη πλεονεξία και με κάθε μορφή άνισης κατανομής των βιοτικών αγαθών...