Στον Μεσαίωνα, στην Αναγέννηση αλλά και στους νεότερους χρόνους θα βρούμε τις πιο γνωστές εξάρσεις της αντιπαράθεσης θρησκείας και επιστήμης: Η ηλιοκεντρική θεωρία του Κοπέρνικου, η δίκη του Γαλιλαίου, η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, η ψυχαναλυτική θεωρία του Φρόυντ, ο διαλεκτικός υλισμός των Μαρξ-Έγκελς, οι ανακαλύψεις της παλαιοντολογίας και κοσμολογίας, τα σύγχρονα επιτεύγματα της γενετικής και της νευροεπιστήμης...
Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη αφού η θρησκεία ενσωματώνει όλες τις φαντασιώσεις και ανασφάλειες του ανθρώπου. Ενώ η επιστήμη αγωνίζεται να ξεπεράσει τον μύθο και τον φόβο με όπλο τη γνώση. Βέβαια η ανθρώπινη ανωριμότητα εκδηλώνεται και στον χώρο της επιστήμης. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τα φαινόμενα θρησκειοποίησής της. Οπότε κινδυνεύουμε να πέσουμε απ' τον έναν μεσαίωνα σε έναν άλλον. Η επιστήμη πρέπει να είναι πάντα "αιρετική"...
Ο Βούδας, ο Ιησούς κι ο Μωάμεθ δεν ήταν επιστήμονες ούτε συναναστρέφονταν με επιστήμονες. Και το δυνατό τους σημείο δεν ήταν η λογική. Αλλά χωρίς την επιστήμη και τη λογική ο άνθρωπος δεν προοδεύει. Μένει σπηλαιόβιος και σκητόβιος. Ίσως γι' αυτό οι θρησκείες θεωρούν άγιους τέτοιους ανθρώπους...
Ειδικά ο χριστιανισμός αντέδρασε έντονα κατά του Διαφωτισμού και των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης που σκόπευαν στην υποβάθμιση της πίστης και στην κυριαρχία του Λόγου. Η Εκκλησία δεν εγκρίνει τη δράση και διώκει τους φωτισμένους λόγιους του 18ου και 19ου αιώνα, κι ας ήταν οι περισσότεροι μέλη της, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Θεόφιλος Καϊρης κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου