Όπως έχουμε ήδη πει, μπορεί οι τόσο βαριές κατηγορίες κατά των Χριστιανών να ήταν υπερβολικές και συνήθως ψευδείς, δεν ήταν όμως και εντελώς αβάσιμες. Αυτό προκύπτει και από το γεγονός ότι και οι ίδιοι οι Χριστιανοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων ομολογούν συχνά κάποιες σεξουαλικές παρεκτροπές στα πλαίσια των κοινοτήτων τους.
Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής κείμενα:
Σε μια Επιστολή του Ιούδα (περί το 80 μ.Χ.) γίνεται αναφορά σε κάποιους που με δόλιο τρόπο εισχώρησαν στη χριστιανική Εκκλησία και χρησιμοποιούν διάφορα σοφιστικά επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την ανηθικότητά τους. Δεν παραθέτει λεπτομέρειες, αλλά επικαλούμενος τα Σόδομα και Γόμορρα, μας βάζει στο πνεύμα του προβλήματος.
Σε μια άλλη Επιστολή, του Πέτρου περί το 100 μ.Χ., αναφέρονται κάποιοι "ψευδοδιδάσκαλοι" και "αιρετικοί" που παρασύρουν τους πιστούς σε ακολασίες. Τους χαρακτηρίζει "τέκνα της κατάρας" που μόνο κίνητρο έχουν την αχόρταγη επιθυμία του χρήματος και των ηδονών.
Βλέπουμε, λοιπόν, πως φαινόμενα ανηθικότητας υπήρχαν και μάλιστα έντονα στις Χριστιανικές κοινότητες. Με τη διαφορά πως οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς τις αποδίδουν σε "αιρετικούς".
Όμως αυτοί οι "αιρετικοί" ήταν Χριστιανοί, τουλάχιστον όσον καιρό εξακολουθούσαν να είναι μέλη της Εκκλησίας και να πρωταγωνιστούν στις συνάξεις της.
Ο απολογητής Ιουστίνος (περί το 155 μ.Χ.) δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως οι παρεκτροπές ήταν αποκλειστικά έργο "αιρετικών".
Προσωπικά, δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω. Αλλά σας δίνω μια μικρή αλλά ίσως σημαντική πληροφορία.
Αυτοί οι "αιρετικοί" που επιδίδονταν σε σεξουαλικές παρεκτροπές υποστήριζαν την επίσημη θέση του αποστόλου Παύλου που δίδασκε στους εθνικούς πως δεν δεσμεύονται από τον ηθικό νόμο της εβραϊκής Βίβλου και πως οι άνθρωποι σώζονται από την πίστη κι όχι από τις πράξεις τους. Άρα, εφόσον οι πράξεις δεν παίζουν κανέναν ρόλο στη Σωτηρία... όλα επιτρέπονται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου