Ε': "Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον".
Ο άρτος, δηλαδή το ψωμί, ήταν η κατεξοχήν τροφή των φτωχών ανθρώπων την εποχή του Ιησού στη Μέση Ανατολή. Όποιος είχε ψωμί, τουλάχιστον δεν θα πέθαινε της πείνας.
Βέβαια, σε άλλα μέρη του κόσμου, αραβική χερσόνησο, ανατολική Ασία, Νότια Αμερική κ.λπ., το σιταρένιο ψωμί ή δεν υπήρχε ή δεν ήταν τόσο διαδεδομένο. Οι λαοί εκείνοι είχαν κάποια άλλη βασική τροφή, π.χ. πίτες κ.λπ.
Το συγκεκριμένο χωρίο αναφέρεται στο ψωμί κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Οι καημένοι οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά πως όταν η κοιλιά είναι άδεια, το μόνο που απασχολεί τον εγκέφαλο του ανθρώπου είναι πώς θα τη γεμίσει. Σιγά μην ασχοληθεί με μέλλουσες ζωές και υψηλές θεολογίες.
Το βλέπουμε άλλωστε και στην πράξη. Συνήθως οι χορτάτοι έχουν διάθεση και χρόνο να ασχοληθούν με τις φιλοσοφίες, τις τέχνες, με αυτές που λέμε "πνευματικές εργασίες".
Αλλά εδώ το ψωμί χρησιμοποιείται και μεταφορικά. Η παράκληση προς τον Θεό έχει διπλό νόημα. Του ζητάμε να χορτάσει τις κοιλιές μας αλλά να ικανοποιήσει και την πνευματική μας πείνα. Να μας αποκαλύψει τις "αλήθειες" του. Να μας δώσει πυξίδα ζωής. Ηθικούς νόμους και κατευθυντήριες γραμμές. Μόνο έτσι επέρχεται η εσωτερική και εξωτερική ισορροπία.
Πολλοί ερμηνευτές παραβλέπουν τη λέξη "σήμερον". Η προσευχή νομίζω πως είναι σαφής. Ζητά απ' το Θεό να καλύψει τις ανάγκες μας σε πολύ βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Μόνο γι' απόψε. Για αύριο πάλι... έχει ο Θεός. Είναι μια στενόμυαλη νοοτροπία. Και αυτοκαταστροφική.
Ο άνθρωπος πρέπει, σε λογικά πλαίσια, να φροντίζει και για το αύριο. Όχι να κάνει υπερβολές. Ούτε να κατακλίζεται απ' το άγχος για το μέλλον. Αλλά όχι, βρε αδελφέ, να τα αφήνει όλα στην τύχη. Στον Θεό έστω...
Κλείνω με ένα συμπέρασμα. Η συγκεκριμένη ευχή είναι όχι μόνο λανθασμένη αλλά και επικίννδυνη. Πρώτον γιατί αναθέτει αποκλειστικά στο Θεό τη μέριμνα για την κάλυψη των υλικών μας αναγκών. Και δεύτερον γιατί φαίνεται να απορρίπτει τη λελογισμένη μέριμνα για το αύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου