Κυριακή Προσευχή ονομάζεται αυτή που ο πολύς κόσμος ξέρει ως "Πάτερ ημών". Φυσικά, οι σημερινοί χριστιανοί απαγγέλλουν μηχανικά την προσευχή, αγνοώντας το πραγματικό νόημά της. Πολλοί μάλιστα την υποτιμούν και γι' αυτό επιλέγουν άλλες προσευχές, μεγαλύτερες και πιο βαρύγδουπες, αλλά εντελώς επιφανεικές και ανούσιες.
Το "πάτερ ημών" το δίδαξε ο Ιησούς στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν πώς πρέπει να προσεύχονται. Όμως δεν είναι μια "ανακάλυψη" του Ιησού, αλλά μια καταπληκτική σύνοψη και συμπίκνωση πανάρχαιας γνώσεως. Όπως ένα μικρό κουκούτσι κρύβει μέσα του ένα θεόρατο δέντρο, έτσι και η Κυριακή Προσευχή συνοψίζει μια τεράστια δεξαμενή απόκρυφων γνώσεων.
Εμείς εδώ θα κάνουμε μια προσπάθεια να ερμηνεύσουμε την προσευχή, χωρίς να δεσμευόμαστε απ' την επίσημη ερμηνεία της Εκκλησίας, η οποία φροντίζει μάλλον να αποκοιμίζει το ποίμνιο (για να το αρμέγει ευκολότερα) αντί να το αφυπνίζει...
Α) "Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς". Όπως έχουμε ξαναπεί, οι αστρονομικές γνώσεις του αρχαίου κόσμου ήταν πολύ φτωχές. Πίστευαν, λ.χ., πως το σύμπαν ήταν σαν μια πολυκατοικία, όπου στον τελευταίο όροφο, στο ρετιρέ δηλαδή, κατοικούσε ο Θεός. Στο ισόγειο ήταν η γη που κατοικούσαν οι άνθρωποι. Και στους ενδιάμεσους ορόφους κατοικούσαν διάφορα πνευματικά όντα, καλά και κακά. Ακούγεται σίγουρα ανόητο, αλλά τις εποχές εκείνες οι άνθρωποι μόνο με τη φαντασία τους μπορούσαν να προσεγγίσουν αυτά τα πράγματα...
Ο Ιησούς αποκαλεί τον Θεό "πατέρα" των ανθρώπων. Το ίδιο και οι Εβραίοι τον Γιαχβέ, οι Μεσοποτάμιοι τον Βάαλ, οι αρχαίοι Έλληνες τον Δία κ.λπ. Δεν είναι σίγουρα κάτι καινούργιο. Χρειάζεται όμως μια αναγκαία διευκρίνιση. Η Εκκλησία παρερμηνεύει τη λέξη "πατέρας" και μας την παρουσιάζει σαν ταυτόσημη της "αγάπης".
Αλλά αυτό είναι αναχρονισμός. Εκείνη την εποχή ταυτόσημο της αγάπης ήταν η λέξη "μητέρα" κι όχι "πατέρας". Ο πατέρας, αντίθετα, ήταν η προσωποποίηση και το σύμβολο της αυστηρότητας και της τιμωρίας. Ναι μεν αναλάμβανε την ασφάλεια και την επιβίωση των μελών της οικογένειας, αλλά συμπεριφερόταν ως δυνάστης. Δεν προκαλούσε αισθήματα αγάπης αλλά φόβου και τρόμου.
Συνεπώς έτσι πρέπει να δούμε τον Θεό των Εβραίων και των Χριστιανών, κι όχι αγαπουλίστικα όπως τον πλασάρει η Εκκλησία. "Φόβος Κυρίου (δηλαδή Θεού) αρχή σοφίας", έλεγαν. Κι η λέξη "φόβος" δεν σημαίνει μόνο τον σεβασμό αλλά και τον κυριολεκτικό τρόμο έναντι του δυνάστη-πατέρα...
23 σχόλια:
καλημέρα Ασκαρδαμυκτί μου..θα μείνω στην ωραία θάλασσα που βλέπω στην φωτογραφία γιατί έίμαι άρρωστη απο χθες και απο οτι είδες και πριν σχολιάζω οτι να'ναι, νιώθω μια κούραση
κυκλοφορούν πολλές ιωσούλες αυτή την εποχή! Και η σωματική λούραση είναι
ίσως το βασικό τος σύμπτωμα.
Άραξε και ξεκούρασε σώμα και μυαλό!
Στο Καρπενήσι το έστρωσε από χθες βράδυ..
Εκεί πώς είστε;
Δηλαδή τι μας λες τώρα;
Πως ο φεμινισμός κατέστρεψε την "ιδέα" της "αγαπουλίστικης" και "τρυφερής" γυναίκας;;;
έχω αρκετές ημέρες που κοιμάμαι δίωρα-τρίωρα έχω κάποιους πόνους, στο στομάχι? κάπου στην κοιλίτσα νομίζω οπότε δεν έχω κανονικές ώρες ύπνου και το βράδυ δεν ξέρεις τι να κάνεις...ή βάζω μια ταινία να δω ή διπλώνομαι πάνω στα πόδια του θεού μου του πατερούλη μου..μου χαδεύει την κοιλίτσα ο παπάς μου -όπως τον λένε και οι κύπριοι- αλλά εκεί που μου σιγοψιθυρίζει μια προσευχή στο αυτί, εκεί μου πιέζει και την κοιλίτσα γιατί είναι τύραννος..δεν είναι αγαπούλας λες? τι είναι ποιο πολύ? όχι πες να ξέρω το βράδυ όταν ξυπνήσω και τρέξω στο κρεβάτι του..θα μου την πιέσει την κοιλίτσα ή θα μου την χαδέψει?
Γιάννη έτσι είπε? δεν το δέχομαι αυτό εμένα μου αρέσει η έννοια και της μαμάς, αυτής της "αγαπουλίστικης" και "τρυφερής" γυναίκας..ειδικά αυτές τις 3 μέρες που έχω κοιλόπονο την νύχτα ειδικά..
κοιλόπονος λέγεται ή πονόκοιλος, δεν ξέρω..
άρα όταν τρέξω στο κρεβάτι του "πατέρα" και της "μητέρας" ο πατερούλης θα μου πιέσει την κοιλιά και η μανούλα θα μου την χαϊδέψει,,καλό μοιάζει γιατί στον πονόκοιλο έχεις τις ώρες σου..νομίζω θες και τα δυο για να ισορροπήσεις..γενικά λέω, όλοι μας θέλουμε και την αγάπη και την τιμωρία..υπάρχει ισορροπία έτσι
εντωμεταξύ συνεχίζω να βλέπω περισσότερο θολά τα γράμματα στην οθόνη..μάλλον πρέπει να πάω σε οφθαλμίατρο..
ή να μεγαλώσω τα γράμματα στην οθόνη? μάλλον αυτό
ο κυριολεκτικός τρόμος..τρομάζει..κάτι σαν την επίσκεψη στον οφθαλμίατρο μου, έχω εναν τρόμο..δεν έχω ξαναπάει, θέλω να ξέρω απο πριν τι θα μου κάνει ...καλά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες φοβίες έχω εγώ σαν άνθρωπος γενικά
ο πατέρας μόνο τύραννος είναι, εκείνη την εποχή?
ή λόγο φεμινισμού έγινε και η "μητέρα" τύραννος? κι εμένα ποιος θα μου χαϊδέψει την κοιλίτσα? ο Γιάννης? ας μου ξεκαθαρίσει κάποιος αχαχ Γιάννη έχω όρεξη να γράψω οτι να'ναι σήμερα
όχι οτι να΄ναι δηλαδή, έχω όρεξη να γράφω γενικά
κάθε εποχή έχει και τα στερεότυπά της!
Σίγουρα η πατρική φιγούρα, εκείνη την εποχή, είχε μια
αύρα αυστηρότητας. Ο πατέρας ήταν ο "σκληρός" της υπόθεσης.
Αυτός που προστάτευε την οικογένεια από εξωτερικούς κινδύνους,
που φρόντιζε για την διατροφή και επιβίωση των μελών της αλλά
επέβαλλε και την εσωτερική τάξη, τις περισσότερες φορές με
αυταρχικό τρόπο.
Η μητέρα ήταν "υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ". Συνήθως έπειαζε το
ρόλο του "καλού μπάτσου" ως προς τα παιδιά. Αλλά και η ίδια ήταν
στο έλεος του δυνάστη. Οπότε μητέρα και παιδιά είχαν σχεδόν κοινή
μοίρα, οπόε αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια ιδιαίτερη σχέση στροργής
και αλληλοστήριξης. Βάλε και τον βιολογικό ρόλο της εγκυμοσύνης
και γέννησης... ολοκληρώνεται το παζλ της "μαμάς-αγαπούλας"!
Ο φεμινισμός μπορεί να θέλει να χαλάσει αυτό το στερεότυπο, αλλά
δεν έχει τη δύναμη. Η ίδια η ζωή βοηθάει να ξεπεραστούν τέτοια μοτίβα.
Οπότε, στην περίπτωση της Μι και της κοιλίτσας της, χρειάζεται και το
ζούμπιγμα και το χάδι. Καλού-κακού ας πάρει και τον Γιάννη...
καλού ή κακού? αχαχ όχι , πρέπει να ξέρω..άλλο το ενα άλλο το άλλο :))
Το ξέρεις το ανέκδοτο με τον αγρότη που είχε σπίτι του πολλά ποντίκια
και παρακάλεσε τον παπά να του διαβάσει μια ευχή μυοκτονίας κι ο παπάς του
απάντησε... "εγώ θα στη διαβάσω την ευχή, αλλά εσύ καλού-κακού πάρε και καμιά
γάτα"!
μάου
μάου μιάου μάου νιάουυυυυ
σου πέρασε η κοιλίτσα και κελαηδάς?
όχι...δεν μου πέρασε η κοιλίτσα...
Απόψε το κορίτσι θέλει.... ντάααντεεεμαααα!
ίσως έχω και λίγο πυρετό...
Ωχ περαστικά...
εντάξει δεν είναι κάτι, μην ανησυχείς..απλά βγηκα και περπάτησα σήμερα και κρύωσα λιγάκι
Δημοσίευση σχολίου