Ο γνήσιος Χριστιανισμός είναι αντι-πλατωνικός!

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο ασκητισμός κι ο μοναχισμός ασκούν έντονη γοητεία στον κόσμο της χριστιανικής Ορθοδοξίας. Όμως, κατά τη γνώμη μου, ο γνωστός μας ασκητισμός είναι όχι μόνο ξένος αλλά και αντίθετος με το αυθεντικό χριστιανικό πνεύμα.

Μόνο με βιασμό των Ευαγγελίων μπορεί κάποιος να βγάλει ασκητικές παραινέσεις από τη διδασκαλία του Ιησού. Ο ασκητισμός είναι μια καθαρά νεοπλατωνική παράδοση που εισήχθη στο χριστιανισμό του 3ου αιώνα ως αντίδραση στην "κρατικοποίηση" και "εκκοσμίκευση" της τότε νέας θρησκείας...

Βέβαια, ο φιλοσοφικός όρος "άσκηση" υπήρχε πολλά χρόνια πριν τον χριστιανισμό και δήλωνε τη συνεπή και συστηματική προσπάθεια κυριαρχίας πάνω στα πάθη. Στη θεολογική γλώσσα εισήγαγαν τον όρο οι Κλήμης Αλεξανδρείας και Ωριγένης, αλλά η ασκητική πρακτική με τη μορφή της απόσυρσης σε ερήμους κ.λπ. ξεκίνησε αργότερα κατά τα πρότυπα των νεοπλατωνικών της Αιγύπτου, των νεοπυθαγορείων και των γυμνοσοφιστών της Ινδίας. 

Εννοείται πως ο ερημητικός ασκητισμός ήταν ήδη γνωστός και στον ιουδαϊκό κόσμο, όπως δείχνει το παράδειγμα των Εσσαίων.

Όμως, κατά τη γνώμη μου, στο κήρυγμα του Ιησού δεν βρίσκουν ερείσματα ούτε η καταπίεση της ανθρώπινης φύσης ούτε ο μαζοχιστικός αυτοβασανισμός ούτε η άρνηση των χαρών της ζωής ούτε το μίσος εναντίον του σώματος.

Όλ' αυτά είναι νεοπλατωνική ψώρα που βασανίζει επί αιώνες τον χριστιανικό κόσμο και διαστρέφει το πνεύμα του Ιησού καθιστώντας την εκκλησία του αποκρουστική...

Η χριστιανική ασκητική είναι ασκητική της αγάπης. Επιδιώκει τη νέκρωση του εγωκεντρισμού κι όχι του σώματος. 

Άλλωστε, κατά την πατερική παράδοση, η αμαρτία προσβάλλει πρωτίστως το νου του ανθρώπου που συμπαρασύρει και το σώμα...