Παρ’ ότι η εθνική θρησκεία είχε ξεπέσει και οι πιστοί της δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο μεταφυσικό κίνητρο να την υπερασπιστούν μέχρι θανάτου, η τελική επικράτηση του Χριστιανισμού δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση όσο θέλει να μας την παρουσιάσει η επίσημη ιστοριογραφία.
Αντιδράσεις υπήρξαν πολλές και έντονες, αναγκάζοντας πολλούς αυτοκράτορες να κάνουν σημαντικές υποχωρήσεις.
Στην Καρχηδόνα, π.χ., ήταν πολύ διαδεδομένη η λατρεία της Θεάς Ουρανίας (φοινικική Ανάτ).
Οι οπαδοί της κατάφεραν να μην βεβηλωθεί ο τεράστιος ναός, αλλά απλώς να κλείσει, σε αναμονή "καλύτερων ημερών". Τελικά ο ναός ισοπεδώθηκε το 421 μ.Χ.
Ο Αρκάδιος και Ονώριος, γιοι του Θεοδόσιου, αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τις δημοφιλείς εθνικές εορτές "αρκεί να μη συνοδεύονται από θυσίες και άνομες δεισιδαιμονίες".
Οι ταραχές στη βόρεια Αφρική συνεχίστηκαν μέχρι το 410 μ.Χ. Ένα πλήθος φανατικών χριστιανών της Καρχηδόνας αφαίρεσαν τη χρυσή γενειάδα ενός αγάλματος του Ηρακλή φωνάζοντας "η Ρώμη και η Καρχηδόνα είναι το ίδιο".
Σε άλλες περιοχές της σημερινής Τυνησίας και Αλγερίας οι Εθνικοί αντέδρασαν πιο βίαια στις βεβηλώσεις των ιερών τους, σκοτώνοντας πολλούς χριστιανούς και καίγοντας τις εκκλησίες τους...
Στην Ανατολή οι Χριστιανοί ήταν πιο επιθετικοί. Οι εθνικοί ναοί όχι μόνο γκρεμίζονται αλλά οι λίθοι τους χρησιμοποιούνται σε διάφορα δημόσια έργα για να βεβηλωθούν. Έτσι βλέπουμε οικοδομικά υλικά από τα άβατα ιερά να τοποθετούνται ως πλάκες οδών ώστε να ποδοπατούνται από ζώα και ανθρώπους.
Στις καταστροφές των αρχαίων ιερών πρωταγωνίστησε ο επίσκοπος Ιωάννης, ο κατά την εκκλησία "Χρυσόστομος". Ακόμα κι απ’ την εξορία του στην Αρμενία παρακινεί τις συμμορίες των χριστιανών μοναχών να καταστρέφουν και λεηλατούν τα ιερά της Φοινίκης.
Χαρακτηριστικό είναι ακόμα το παράδειγμα της Γάζας, μιας πόλης αμιγώς εθνικής, αν εξαιρέσει κανείς τη συνοικία του λιμανιού της που εκχριστιανίστηκε απ’ την εποχή του Κωνσταντίνου.
Ο εκλεγείς επίσκοπος Γάζας Πορφύριος για να φτάσει στην πόλη (Μάρτιος 395 μ.Χ.) έπρεπε να διασχίσει έναν δρόμο που οι χωρικοί είχαν στρώσει με αγκάθια, σκουπίδια και ακαθαρσίες ζώων. Και φυσικά τοποθετήθηκε νύχτα στην επισκοπή του. Αλλά πρόσφερε πολύ "πλούσιο έργο". Ως το 398 κατάφερε να κλείσει όλους τους εθνικούς ναούς εκτός του τεράστιου ναού του Διός-Μάρνα που οι εθνικοί συνέχισαν να τον λειτουργούν άτυπα με τη σιωπηρή ανοχή του κράτους.
Ο Πορφύριος ήθελε πάση θυσία να γκρεμίσει το Μάρνειο. Ο παμπόνηρος επίσκοπος κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη δεισιδαιμονία της βασίλισσας. "Προφήτευσε" πως θα γεννήσει αγόρι, η μπίλια τού έκατσε κι έτσι ζήτησε ως "αμοιβή" την άδεια καταδέφισης όλων των ιερών της Γάζας.
Έτσι, το 402 μ.Χ., με την παρουσία ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων, πέτυχε τους σκοπούς του. Εννοείται πως η προοπτική της λεηλασίας των ναών δυνάμωνε τον "ζήλο" χριστιανών και στρατιωτών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου