Καταδικάζει τον πλούτο ο Χριστιανισμός; (ΚΗ' - Μαραντόνα ο Κλήμης!)

 

Έχουμε ήδη κάνει μια μικρή αναφορά στο έργο "Τις ο σωζόμενος πλούσιος;" που έγραψε ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, που καταγόταν από την Αθήνα.

Το έργο γράφτηκε περίπου στα 200 μ.Χ., δηλαδή σε μια εποχή που ο Χριστιανισμός είχε χάσει τον αρχικό του ριζοσπαστισμό και επιχειρούσε να διεισδύσει στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα και στα κέντρα εξουσίας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Πολλοί πλούσιοι, και κυρίως χήρες πλουσίων, έδειχναν ενδιαφέρον για την αυστηρή ηθική της νέας θρησκείας. Η παρακμή της ρωμαϊκής αριστοκρατίας τους αηδίαζε και αναζητούσαν κάτι πνευματικότερο. 

Υπήρχαν όμως κάποια σοβαρά εμπόδια. Κατ' αρχήν ο Ιησούς είχε καταδικαστεί από τις επίσημες ρωμαϊκές αρχές σε σταυρικό θάνατο ως επαναστάτης. Αυτό οι χριστιανοί προσπάθησαν να το ξεπεράσουν ρίχνοντας την ευθύνη στους Ιουδαίους. Έτσι προέκυψε ο μύθος πως "οι Εβραίοι σταύρωσαν τον Χριστό". Οπότε οι Ρωμαίοι απαλλάσσονταν της ευθύνης και οι χριστιανοί πέταγαν από πάνω τους τη ρετσινιά του "αντιρωμαίου"!

Το δεύτερο μεγάλο εμπόδιο ήταν οι κοινωνικο-οικονομικές πεποιθήσεις του χριστιανικού κινήματος. Όλα εξέπεμπαν μια αντιπλουτοκρατική τάση και νοοτροπία. Πώς λοιπόν οι πλούσιοι θα εντάσσονταν σε μια κοινότητα που τους θεωρεί εκ των προτέρων "αμαρτωλούς" και κηρύσσει πως οι πόρτες του παραδείσου είναι κλειστές σε κάθε πλούσιο;

Έρχεται λοιπόν ο Κλήμης να θολώσει τα νερά και να ρίξει ισχυρές γέφυρες στους πλούσιους της Αλεξάνδρειας, διευκολύνοντας στην ένυαξή τους στη χριστιανική κοινότητα, που θα σήμαινε και την κατάθεση μεγάλων χρηματικών ποσών στο ταμείο. 

Γιατί κακά τα ψέματα. Ο σκοπός δεν ήταν να σωθεί η ψυχή των πλούσιων, αλλά να γεμίσουν τα παγκάρια της εκκλησίας με τα λεφτάκια τους...

Τι κάνει λοιπόν ο Κλήμης; Ντρίπλα δια της ερμηνείας! Ισχυρίζεται πως ο λόγος των Γραφών είναι αλληγορικός. Πως ο Ιησούς, καλώντας τους πλούσιους να μοιράσουν την περιουσία τους και να τον ακολουθήσουν, δεν ακριβολογούσε. Τους καλούσε όχι να απαλλαγούν από τα πλούτη και τα αγαθά τους αλλά (μεταφορικά) από τα πάθη της φιλοχρηματίας και της πλεονεξίας. 

Αθάνατη χριστιανική θεολογία! Όλα τα σφάζεις και όλα τα μαχαιρώνεις...

Πίστη ή "γνώση";

 

Σε προηγούμενες αναρτήσεις κάναμε κάποιες σύντομες αναφορές στον Γνωστικισμό και στον μεγάλο χριστιανό φιλόσοφο Κλήμη Αλαξανδρέα. Σήμερα θα μιλήσουμε λίγο αναλυτικότερα.

Ο Κλήμης τήρησε διαλλακτική στάση έναντι του Γνωστικισμού. Υποστήριζε, κατ' αρχήν, πως μόνο η πίστη σώζει. Και πως ο Χριστιανισμός σεν είναι ένα "φιλοσοφικό σύστημα" ή "σχολή καθαρών, εκλεκτών, γνωστικών, μυούμενων σε κάποια απόκρυφη διδασκαλία". 

Ο Χριστιανισμός ήταν παπανθρώπινο ευαγγέλιο που αποβλέπει στη σωτηρία των πάντων. Η "γνώση" ήταν μεν προσόν των "τελείων", όμως η πίστη είναι κτήμα όλων κι όχι αποκλειστικά των σοφών.

Αλλά ο Κλήμης δεν απολυτοποιεί την πίστη. Ούτε και απορρίπτει τη "γνώση". Θεωρεί τη "γνώση" ως ολοκλήρωση της πίστεως. Η πίστη υποβιβάζεται ως προστάδιο της γνώσης. Όλοι ξεκινούν από την πίστη αλλά οφείλουν να εξελιχθούν και μέσω της "γνώσεως" να οδηγηθούν στην τελειότητα. Ο "γνωστικός" υπερέχει του απλού πιστού. Η "γνώση" είναι ανώτερη της πίστεως.

Σχετική με το θέμα μας είναι και η λεγόμενη "αλληγορική μέθοδος" ερμηνείας των Γραφών. Μέσω αυτής ο Χριστιανισμός διακρίνεται σε δύο κατηγορίες. 

Στην πρώτη ανήκουν οι αδαείς, αμαθείς, απλοϊκοί πιστοί. Αυτοί ζουν σε πνευματικά νηπιακή ηλικία. Και η πίστη είναι το γάλα που πρέπει να λάβουν για να επιβιώσουν. Οι Θείες Αλήθειες τους προσφέρονται με σύμβολα και εικόνες, αφού ακόμα δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τα βαθύτερα νοήματα. 

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν όσοι έχουν προοδεύσει πνευματικά. Όσοι κατόρθωσαν δια του γράμματος και των συμβόλων να διεισδύσουν στα βαθύτερα νοήματα, να τα κατανοήσουν και να τα αφομειώσουν. Αυτή είναι η τάξη των τέλειων και εκλεκτών.

Θρησκεία και επιστήμη (ΙΓ') - Λαός και ... Κολωνάκι!

 

Η πρώτη μεγάλη κρίση που αντιμετώπισε ο Χριστινισμός εξ αιτίας των επαφών του με τη φιλοσοφία ήταν ο Γνωστικισμός. Το κίνημα αυτό έδωσε τη δική του απάντηση στο πρόβλημα της σχέσεως μεταξύ Θείας Αποκάλυψης και ανθρώπινης λογικής. Για τη σωτηρία του ανθρώπου δίνεται έμφαση όχι στην πίστη, στα έργα ή στο δόγμα αλλά στη "γνώση" κάποιων βαθύτερων και απόκρυφων αρχών που δεν είναι προσιτές στον οποιονδήποτε.

Οι Γνωστικοί επηρέαστηκαν πολύ από διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα καθώς και την ανατολίτικη "δυαρχία", την αιώνια σύγκρουση του "καλού" και "κακού", που είναι αυτοτελείς οντότητες. 

Οι Γνωστικοί επιχείρησαν να δημιουργήσουν μια θρησκεία που δεν δίνει έμφαση στην ποσότητα αλλά στην "ποιότητα". Θέλουν να γίνουν η θρησκεία των εκλεκτών, καθαρών, μυημένων. Σε αυτούς μόνο αποκαλύπτεται ο Θεός. Στον πολύ λαό πετάνε κάποια "ξεροκόμματα" για να κατευνάσουν την πνευματική του πείνα. 

Αν επικρατούσαν οι Γνωστικοί, τώρα θα μιλούσαμε για έναν εντελώς άλλον Χριστιανισμό...

Θρησκεία και επιστήμη (ΙΑ') - Μεγάλη απάτη ο ... "σπερματικός λόγος"!

 

Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, ο όρος "φιλοσοφία" περιλάμβανε όλες τις ανθρώπινες γνώσεις και επιστήμες. 

Φυσικό ήταν να αντιδράσσουν οι τότε φιλόσοφοι μόλις κατάλαβαν πως οι Χριστιανοί είχαν σκοπό να τους υποβιβάσουν σε "υποσημείωση" της θεολογίας τους. Και κάπως έτσι άρχισε μια σφοδρή διαμάχη μεταξύ τους.

Οι μεν φιλόσοφοι εμφάνιζαν τους Χριστιανούς ως "παράλογους και αμαθείς", οι δε χριστιανοί προσπαθούσαν να αποδείξουν πως η φιλοσοφία είναι γεμάτη αντιφάσεις και ηθικές παρεκκλίσεις.

Στα πλαίσια αυτά κάποιοι ευφυείς και μορφωμένοι χριστιανοί επεχείρησαν ένα παράτολμο αλλά και αποτελεσματικό ελιγμό: Δημιούργησαν το ιδεολόγημα του "σπερματικού λόγου". Με απλά λόγια προσπάθησαν να λαφυραγωγήσουν ό,τι θετικό είχε ως τότε να παρουσιάσει η φιλοσοφία με το επιχείρημα πως στην πραγματικότητα ήταν "χριστιανικό", που ο Θεός αποφάσισε να το αποκαλύψει πρόωρα για να προετοιμάσει τον κόσμο να δεχτεί τη θεία αποκάλυψη!

Είναι ένα "λογικό άλμα", για να μην πω και "τρελό"! Είναι σα να έρχομαι σπίτι σου, να σου κλέβω τα έπιπλα και να σου λέω "ήταν ανέκαθεν δικά μου, αλλά στα χάρισε ο Θεός για να τα φροντίζεις μέχρι να έλθω να τα παραλάβω"...