Εύλογα ερωτήματα γεννιούνται από τον πλούτο που προέρχεται από την εύνοια της τύχης. Π.χ. αν εγώ κερδίσω ένα λαχείο και γίνω πλούσιος χωρίς να έχω αδικήσει ή εκμεταλλεύτει κανέναν, γιατί αυτό να θεωρηθεί "κακό";
Γενικά, επικρατεί η άποψη πως υπάρχει και "δίκαιος" πλούτος ή, έστω, ηθικά αδιάφορος. Δεν είναι όλες οι μορφές τζόγου κατακριταίες, αφού δεν σχετίζονται όλες με λοβιτούρες και ταχυδακτυλουργίες.
Η εντολή του Θεού να βγάζουμε το ψωμί μας με τον ιδρώτα του προσώπου μας, αποκλύει άλλες μορφές πλουτισμού, όπως από κληρονομιά ή τυχαιρά παιχνίδια; Δεν φαίνεται κάπως ακραίο όλο αυτό;
Γιατί πρέπει υποχρεωτικά κάθε μορφή εισοδήματος να συνδέεται με την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών; Στην αρχαία Θήβα υπήρχε άγαλμα που αναπαριστούσε τη Θεά Τύχη που κρατούσε στην αγγαλιά της τον πλούτο με τη μορφή βρέφους.
Κατά τη γνώμη μου ο Χριστιανισμός δεν καταδικάζει τον πλουτισμό μέσω του νόμιμου τζόγου. Ίσως αυτός να είναι και μια ευκαιρία να δοκιμαστούν οι αντοχές του πιστού. Αν αυτός, αφού ικανοποιήσει τις ανάγκες τις δικές του και της οικογένειάς του, στη συνέχεια προσφέρει το πλεόνασμα στην κοινωνία, τότε κάνει και με το παραπάνω το χριστιανικό του χρέος.
Τουλάχιστον έτσι νωμίζω...
2 σχόλια:
Το ότι δεν υπάρχει ρητή εντολή για κάτι, σημαίνει δύο τινά: α.) Ή πρόκειται για κάτι εντελώς αδιάφορο ή β.) κάτι άλλο θέλει να πει ο "ποιητής"....
παίζουμε κρυφτούλι με τον ποιητή;
Δημοσίευση σχολίου