Σε προηγούμενη ανάρτηση αναρωτιόμασταν πόσο είναι ηθικό και χριστιανικό να πλουτίζει κάποιος μέσω του νόμιμου τζόγου. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον κληρονομικό πλούτο.
Είναι άραγε δίκαιο, με τα χριστιανικά πάντα κριτήρια, να γίνεται κάποιος εισοδηματίας, και μάλιστα πλούσιος, όχι επειδή εργάστηκε σκληρά, αλλά επειδή "έτυχε" να γεννηθεί από πλούσιους γονείς;
Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν πως ο βασικός παράγων πλούτου δεν είναι ούτε η τύχη, ούτε οι επιχειρηματικότητα ούτε κάτι άλλο. Αλλά μόνο οι νόμοι και οι θεσμοί της κοινωνίας. Αν οι νόμοι απαγόρευαν τα τυχερά παιχνίδια, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και την κληρονομική διαδοχή, ποιος θα γινόταν πλούσιος, όσο "επιχειρηματικό δαιμόνιο" και να διαθέτει!
Κάποτε υπήρχαν οι δούλοι, που τους αγόραζαν, τους κληρονομούσαν κ.λπ. οι "ελεύθεροι". Από τη στιγμή όμως που το δουλοκτητικό καθεστώς και το δουλεμπόριο απαγορεύτηκαν, ποιος μπορεί να πλουτίσει από τέτοιες δραστηριότητες;
Μπορούμε λοιπόν να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως πηγή του πλούτου είνα δύο συγκεκριμένοι θεσμοί: α) Το δικαίωμα της απεριόριστης ιδιοκτησίας και β) Η δυνατότητα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπου.
Ως εδώ καλά τα λέμε. Αλλά ας προσγειωθούμε και λίγο στην πραγματικότητα.
Αν αφαιρέσουμε από τον άνθρωπο το ισχυρό κίνητρο του κέρδους και του πλούτου, φαντάζεστε τι θα συνέβαινε; Ποιος από μας θα ρίσκαρε, θα επιστράτευε όλη του τη δημιουργικότητα, φαντασία και επιδεξιότητα; Ποιος θα θυσίαζε το ραχάτι του για να παράγει καινοτόμα προϊόντα, να ανακαλύψει νέα φάρμακα κ.λπ.;
Μήπως έτσι θα καταδικάζαμε την κοινωνία μας σε επιστροφή στην πρωτόγονη βαρβαρότητα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου