Στις δυο προηγούμενες αναρτήσεις κάναμε λόγο για τη μαζοχιστική διάσταση της χριστιανικής θρησκείας. Σήμερα θα πούμε δυο λόγια για την ... αυτοκτονική της διάσταση.
Γύρω στα 1750 μ.Χ. η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετώπιζε δυο θανάσιμους κινδύνους. Απ' τη μια, μεγάλες μάζες πρώην μελών της ασπάζονταν τον μωαμεθανισμό ή γίνονταν μπεκτασίδες-αλεβίδες, μια ενδιάμεση μορφή χριστιανισμού-μωαμεθανισμού.
Απ' την άλλη οι ανατρεπτικές ιδέες του Διαφωτισμού εισέβαλλαν ορμητικά και στον χώρο της Ανατολής. Ο αθεϊσμός και αγνωστικισμός ήταν φαινόμενα άγνωστα ως τότε στον ανατολικό χώρο και γι' αυτό η Εκκλησία δεν είχε αποκτήσει ακόμα την κατάλληλη εμεπιρία για την αντιμετώπισή τους.
Το μόνο σίγουρο ήταν πως έπρεπε να στήσει κάποια αναχώματα. Και μεταξύ άλλων επέλεξε και τη φάμπρικα δημιουργίας "νεωμαρτύρων" για να ενισχύσει το φρόνημα και το ηθκό των πιστών της. Η διαδικασία ήταν σχετικά απλή και τη βλέπουμε στα ίδια τα Συναξάρια της Εκκλησίας.
Κάποιος συνήθως αμόρφωτος και αφελής πιστός της, είτε από δικό του σφάλμα είτε γιατί παρασύρθηκε από τις υποσχέσεις κάποιων, αρνείται την χριστιανική πίστη και ασπάζατε το Ισλάμ. (Παρένθεση: Σε κάθε περίπτωση η μεταστροφή ήταν εκούσια και ποτέ συνέπεια βίας ή απειλής. Ακόμα και στα δικαστήρια, οι καδήδες πριν καταδικάσουν σε θάνατο κάποιον χριστιανό που διέπραξε ένα έγκλημα τον καλούσαν να αλλαξοπιστήσει προκειμένου να του χαρίσουν τη ζωή. Η πρόταση αυτή είχε καθαρά φιλάνθρωπο χαρακτήρα και δεν συνιστούσε προσπάθεια βίαιου εξισλαμισμού).
Ο αφελής αυτός πρώην χριστιανός, κάποια στιγμή μετανιώνει και επιθυμεί να επιστρέψει στην αρχική πίστη του. Έλα μου όμως που στην περίπτωση αυτή ο οθωμανικός νόμος προέβλεπε θανατική ποινή.
Παρόλα αυτά, πάλι το οθωμανικό σύστημα άφηνε παραθυράκια διαφυγής. Ο μεταμεληθείς μπορούσε να αλλάξει ρούχα και να ξαναζήσει ως χριστιανός, πηγαίνοντας όμως σε κάποιο μέρος που δεν τον γνώριζαν άρα δεν θα δημιουργούσε κοινωνικό σάλο.
Κάποιοι όμως από τους αφελείς μεταμεληθέντες, προφανώς παρασυρόμενοι από υποδείξεις κληρικών οι μοναχών, την ψώνιζαν, το έβλεπαν σαν μια μεγάλη ευκαιρία να δοξαστούν μετά θάνατον και να αγιάσουν, αφού ούτως ή άλλως η ζωή τους ήταν μίζερη και θα παρέμενε τέτοια ως το τέλος της.
Κι ερχόμαστε στο ζουμί. Την εποχή εκείνη στο Άγιο Όρος υπήρχαν ειδικές σκήτες και γεροντάδες που αναλάμβαναν ακριβώς αυτό τον ρόλο. Να προετοιμάσουν τους αφελείς μεταμεληθέντες για το "μαρτύριο", δηλαδή ουσιαστικά την αυτοκτονία.
Μετά από την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, ο προοριζόμενος να μαρτυρήσει επέστρεφε ντυμένος οθωμανικά στον τόπο που είχε ασπαστεί το Ισλάμ και εμφανιζόταν σε δημόσιο χώρο, συνήθως δικαστήριο ή ενώπιον του τοπικού αγά, πέταγε και ποδοπατούσε τα θρησκευτικά σύμβολα του Ισλάμ και έβριζε τον Μωάμεθ. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη...
Μετά το μαρτύριο ακολουθούσε η κυρίως εκμετάλλευση του "αγίου". Καλόγεροι φρόντιζαν να αγοράσουν το νεκρό σώμα του, κι άρχιζε το εμπόριο του "αίματός του", των ρούχων του, των ωστών κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου