Τα ιερά βιβλία του Χριστιανισμού δεν δίνουν κάποιον ορισμό του πλούτου. Απλά αφήνουν να εννοηθεί πως πλούτος είναι η συσσώρευση περισσότερων αγαθών απ' όσων απαιτούνται για τη συντήρηση του ανθρώπου και της οικογένειάς του.Αφήνουν όμως πολλές εκκρεότητες και αναπάντητα ερωτήματα να αιωρούνται. Π.χ. απαγορεύεται η αποταμίευση αγαθών για μια δύσκολη περίοδο; Κι αν όχι, ποια είναι τα όρια μεταξύ απληστίας και σύναισης;
Ποια βιωτικά αγαθά θεωρούνται απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωση του ανθρώπου; Οι βιωτικές ανάγκες εξελίσσονται και διαφέρουν μεταξύ των λαών, των εποχών κ.λπ.
Όσο αυτά, και άλλα παρόμοια, ερωτήματα μένουν σε εκκρεμότητα, δουλίτσα δεν γίνεται! Είναι δύσκολο να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα και να χαράξουμε κόκκινες και διαχωριστικές γραμμές.
Με το θέμα του πλούτου δεν ασχολούνται μόνο οι θρησκείες, όπως ο Χριστιανισμός, αλλά και τα διάφορα φιλοσοφικά και πολιτικά συστήματα.
Ο Αστισμός, π.χ., όχι μόνο δεν καταδικάζει τον πλούτο, αλλά τον θεωρεί και την ουσία-προορισμό της ζωής. Το πρότυπό του είναι ο μπίζνεσμαν που κυνηγάει συνεχώς το κέρδος χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για ηθικές αρχές και αξίες.
Ο Μαρξισμός θεωρεί πως οι κοινωνίες διέπονται από συγκεκριμένους φυσικούς και οικονομικούς νόμους. Οι νόμοι αυτοί δεν είναι στατικοί, εξελίσσονται. Κι ενώ σήμερα παράγουν την αστική κοινωνία, στο μέλλον θα οδηγήσουν υποχρεωτικά στην κομμουνιστική κοινωνία.
Ο Χριστιανισμός, απ' την πλευρά του, ρίχνει το βάρος όχι στην κοινωνία και στους νόμους της, αλλά στον ίδιο τον άνθρωπο. Θεωρεί πως η συνεχής επιδίωξη της σώρευσης πλούτου ασκεί βαθιά και αρνητική επίδραση στον χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο πλούτος συνοδεύεται αλλά και οδηγεί σε ολέθρια πάθη.
Μήπως όμως κι ο Χριστιανισμός βλέπει τα πράγματα μονόπλευρα και απλουστευτικά; Μήπως ο άνθρωπος που μπαίνει στο τρελό κυνήγι του πλούτου είναι ήδη "χαλασμένος"; Κι αν ναι, τότε τι είναι αυτό που τον "χάλασε"; Όχι φυσικά ο πλούτος, που ακόμα δεν απέκτησε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου