Φως στα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού (IΔ’ - Οι παραστρατιωτικές χριστιανικές Αδελφότητες)

 

Την περίοδο που άρχισε να εδραιώνεται ο Χριστιανισμός, η πιο ζωντανή και αντιφατική πόλη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν η Αλεξάνδρεια. Σε αυτή την πόλη τον 4ο αιώνα συνυπήρχαν τρεις μεγάλες αλλά και αντίπαλες θρησκευτικές κοινότητες. Οι Ιουδαίοι, οι Εθνικοί και οι Χριστιανοί. 

Οι σχέσεις τους ήταν τεταμένες και εχθρικές. Για σχεδόν 60 χρόνια, περίπου το 360-420 μ.Χ., η πόλη έγινε θέατρο αματηρότατων συγκρούσεων.

Όποια παράταξη είχε την αυτοκρατορική εύνοια, είχε και το πάνω χέρι. Την περίοδο του Ιουλιανού, οι Εθνικοί και Ιουδαίοι ξεθάρρεψαν και δεν δίσταζαν να προβούν σε ακρότητες εναντίον των Χριστιανών. 

Ο χριστιανός επίσκοπος Γεώργιος ήταν ένα από τα θύματα του όχλου. Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Γεώργιος δεν ήταν και κανένα ... αγιοπαίδι. Υπήρξε φανατικός διώκτης των εθνικών, ιουδαίων και αιρετικών. Κι ένα από τα όνειρά του ήταν να γκρεμίσει τον ναό του Σέραπη, που την εποχή εκείνη ήταν ο λαμπρότερος της Μεσογείου και το καμάρι της Αλεξάνδρειας.

Οι μαρτυρίες για τον τρόπο θανάτωσης του Γεωργίου είναι αντιφατικές, αλλά δεν αμφιβάλλουμε πως το τέλος του ήταν πολύ φρικτό και βασανιστικό. 

Μεταξύ άλλων χριστιανών, θανατώθηκε και ο Δρακόντιος, διευθυντής του Νομισματοκοπείου, γιατί δημόσια ανέτρεψε έναν βωμό στον τομέα της δικαιοδοσίας του. Θανατώθηκε και κάποιος Διόδωρος, υπεύθυνος ενός εκκλησιαστικού κτιρίου, που είχε κόψει με τη βία τα μαλλιά κάποιων νεαρών γιατί πίστευε πως το μακρύ μαλλί ήταν χαρακτηριστικό της εθνικής θρησκείας...

Υπήρξαν και πολλά ακόμα θύματα, που τα ονόματά τους δεν διασώθηκαν. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, επίσημα εχθρός πλέον του Χριστιανισμού, καταδίκασε αυστηρά με επιστολή τους τις παραπάνω εγκληματικές πράξεις που ουσιαστικά καταργούσαν την επίσημη δικαστική οδό. Όμως απέφυγε να τιμωρήσει τους ενόχους...

Μετά τον Ιουλιανό τα πράγματα αντιστράφηκαν. Οι Χριστιανοί ξαναπήραν το πάνω χέρι και τα αποτελέσματα λίγο-πολύ τα γνωρίζουμε. Βεβήλωσαν τα ιερά των Εθνικών, κατέστρεψαν τον υπέρλαμπρο ναό του Σέραπη, εκδίωξαν τον ιουδαϊκό πληθυσμό απ' την πόλη, επεχείρησαν να σκοτώσουν τον Ρωμαίο διοικητή της πόλης, κατακρεούργησαν την φιλόσοφο Υπατία κ.λπ.

Ηθικοί αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων ήταν οι χριστιανοί επίσκοποι Θεόφιλος και Κύριλλος. Τους οποίους η Εκκλησία ανακήρυξε αγίους!

Κλείνουμε με μια σημαντική λεπτομέρεια. Την εποχή εκείνη, οι τρεις μεγαλύτερες χριστιανικές εκκλησίες είχαν συγκροτήσει παραστρατιωτικές ομάδες κρούσης, που κρύβονταν κάτω από δήθεν φιλανθρωπικές δραστηριότητες. 

Στην Αλεξάνδρεια οι φανατικοί παραστρατιωτικοί που υπάγονταν απευθείας στον επίσκοπο της πόλης λέγονταν "παραβολάνοι". Επισήμως ήταν μια χριστιανική Αδελφότητα που ασχολούνταν με την περίθαλψη ασθενών (λεπρών κ.λπ). Ανεπίσημα όμως αποτελούσαν εγκληματική συμμορία που αναλάμβανε να βγάλει από τη μέση κάθε αντίπαλο της τοπικής εκκλησίας. 

Αντίστοιχες Αδελφότητες υπήρχαν και στην Αντιόχεια (οι "λεκτικάριοι", με επίσημο φερετζέ την ταφή των εγκατελελειμένων νεκρών) και στη Ρώμη (οι "φοσσόρες", που ουσιαστικά αποτελούσε τη συντεχνία των νεκροθαφτών στα χριστιανικά κοιμητήρια-κατακόμβες).