Οι φιλοσοφικοί κύκλοι του ελληνορωμαϊκού κόσμου αντιμετώπισαν με κάποια αμηχανία τον πρώιμο χριστιανισμό.
Η περιφρόνηση του θανάτου, η αυτοποπειθαρχία των χριστιανών, ο αυτοέλεγχός τους σε θέματα τροφής και υλικών απολαύσεων, αλλά και η άγρυπνη αναζήτηση της δικαιοσύνης τούς έκαναν να προσεγγίζουν το ύψος των αυθεντικών φιλοσόφων.
Όμως οι αρχαίοι φιλόσοφοι σκανδαλίζονταν υπερβολικά απ' την εμμονή των Χριστιανών να βασίζονται πρωτίστως στην πίστη και όχι στη λογική.
Αλλά η κλασική παράδοση της λογικής είχε εξασθενίσει σημαντικά απ' τα μέσα του δεύτερου αιώνα μ.Χ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η συγκεκριμένη ιστορική περίδος συνδέεται με τη μεγάλη αύξηση της χριστιανικής επιρροής στη ρωμαϊκή κοινωνία. Σε πρώτη φάση ο Δέκιος κατόρθωσε να την περιορίσει το 251 μ.Χ, αλλά πενήντα χρόνια αργότερα ο Διοκλητιανός απέτυχε παταγωδώς.
Η περίοδος μετά το 250 μ.Χ. σημαδεύτηκε απ' την ανάπτυξη των χειρότερων θρησκευτικών προκαταλήψεων και υπερβολών. Έχουμε μια αναβίωση αρχαιότατων λαϊκών πεποιθήσεων σύμφωνα με τις οποίες οι κάθε είδους θεϊκές δυνάμεις επεμβαίνουν ασφυκτικά στον καθημερινό βίο των ανθρώπων. Με τη μόνη διαφορά πως τώρα αυτή η επέμβαση έχει το φερετζέ του μονοθεϊσμού.
Είναι οι εποχή που τόσο οι μορφωμένοι όσο και οι αμόρφωτοι αποδέχονται την ύπαρξη μιας υπέρτατης θεϊκής δύναμης. Οι παραδοσιακοί θεοί και θεές ήταν είτε απλές όψεις αυτού του Μεγάλου Θεού, είτε αποτελούσαν μέρος της ιεραρχίας των κατώτερων θεοτήτων, κάτω από την υπέρτατη θεότητα.
Αυτή η άποψη ήταν πολύ πιο συμβατή με την ιουδαϊκή και χριστιανική θρησκεία, που αναγνώριζαν την ύπαρξη αγγέλων, δαιμόνων και διάφορων κατώτερων "τάξεων" και "δυνάμεων". Κάπως έτσι στρώνεται ο δρόμος για την επικράτηση της "νέας θρησκείας"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου