Φως στα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού (Ζ’ - Όταν η Εκκλησία ευλογούσε την παλλακεία!)

 

Οι σχέσεις των πρώτων χριστιανών με τους εθνικούς ήταν σίγουρα προβληματικές. Σε θεωρητικό επίπεδο οι εντολές της νέας θρησκείας ήταν σαφείς. Οι πιστοί δεν έπρεπε να σχετίζονται με τους απίστους. Στη Β' Επιστολή του Ιωάννη διαβάζουμε την προτροπή να μην τους βάζουν στα σπίτια τους και να μην τους λένε ούτε "καλημέρα"! 

Στην πράξη όμως δεν μπορούσε να λειτουργήσει αυτό. Γιατί οι χριστιανοί και εμπορικές συναλλαγές και συνεργασίες είχαν με ειδωλολάτρες, και στον στρατό υπηρετούσαν (τουλάχιστον μετά το 150 μ.Χ.) και μικτούς γάμους σύναπταν. Έτσι περίπου άρχισε να καλλιεργείται η περιβόητη χριστιανική υποκρισία του ... άλλα λέμε και άλλα κάνουμε.

Οι πρώτες χριστιανικές εκκλησίες αντιμετώπιζαν σοβαρό πρόβλημα στους γάμους των μελών τους. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που υπήρξαν έντονες εσωτερικές διαφωνίες, ακόμα και σχίσματα.

Η κατευθυντήρια γραμμή ήταν περίπου η εξής: οι χριστιανοί δεν παντρεύονταν άπιστους, αλλά όσοι βαπτίστηκαν μετά το γάμο τους θα έπρεπε να προσπαθήσουν να μεταστρέψουν και το έτερο ήμισυ. Έτσι, με έναν σμπάρο θα είχαν πολλά τρυγόνια. Γιατί θα γίνονταν χριστιανοί και ο/η σύζυγος, και τα παιδιά τους και οι τυχόν υπηρέτες και δούλοι, καθώς αυτοί ακολουθούσαν συνήθως τις επιλογές του αρχηγού της οικογένειας. 

Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να καταλάβει κανείς πόσα προβλήματα δημιούργησε ο χριστιανισμός στις θρησκευτικά μικτές οικογένειες. Και σίγουρα δεν ήταν λίγα τα σπίτια που διαλύθηκαν απ' την προσπάθεια κάποιων μελών τους να μεταστρέψουν και τους υπόλοιπους. 

Γιατί οι εντολές των θρησκευτικών τους αρχηγών ήταν σαφείς: η οικογένεια μένει ενωμένη μόνο όσο υπάρχει ακόμα ελπίδα να προσηλυτίσετε και τους άλλους. Αν αυτό το ενδεχόμενο χαθεί οριστικά, τις διαλύουμε τις οικογένειές μας και φτιάχνουμε καινούργιες. Άλλωστε στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο διαβάζουμε την υποτιθέμενη προτροπή του Κυρίου προς τους πιστούς του να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να μισήσουν πατέρα, μητέρα και παιδιά.

Μεγάλο πρόβλημα είχαν οι ανύπαντρες χριστιανές. Και ιδιαίτερα εκείνες που ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό ενώ ανήκαν στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Αυτές, σύμφωνα με τα ισχυρά έθιμα της εποχής, όφειλαν να παντρευτούν μόνο άνδρες της ίδιας κοινωνικής τάξης. Όμως τέτοιοι σπάνιζαν στον χριστιανισμό. Στην καλλίτερη περίπτωση, οι υποψήφιοι χριστιανοί γαμπροί ήταν απελεύθεροι πρώην δούλοι. Που όμως δεν επιτρεπόταν να παντρευτούν δεσποινίδες της ανώτερης τάξης!

Οι χριστιανές αυτές, αν δεν επέλεγαν την παρθενεία, τι θα έπρεπε να κάνουν? Στο σημείο αυτό διχάστηκε η Εκκλησία. Οι αδιάλλακτοι υποχρέωναν τις δεσποινίδες της υψηλής κοινωνίας να εγκαταλείψουν την κοινωνική τους τάξη (είχαν τέτοιο δικαίωμα, χάνοντας όμως πολλά δικαιώματα) ώστε να παντρευτούν χριστιανούς παρακατιανούς. 

Οι πιο μετριοπαθείς έκαναν τα στραβά μάτια και επέτρεπαν στις δεσποινίδες αυτές να συνάπτουν ανεπίσημες αλλά μόνιμες ερωτικές σχέσεις με χριστιανούς άντρες, δηλαδή να μετατραπούν σε παλλακίδες τους. Έτσι, και την υψηλή κοινωνική τους θέση διατηρούσαν και τις σεξουαλικές ανάγκες τους ικανοποιήσουν και τα πολλά πάρε-δώσε με τους εθνικούς απεύφευγαν!

Τελικά δεν ξέρω αν οι θρησκείες λύνουν περισσότερα προβλήματα απ' όσα δημιουργούν...