Ερμηνεία λόγων Ιησού (H' - Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!)

 

Άλλη μια αινιγματική φράση που είπε ο Ιησούς πάνω στον σταυρό. "Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι".

Οι χριστιανοί δίνουν τις γνωστές απλοϊκές τους ερμηνείες. Πως ο Ιησούς μας καλεί να συγχωρούμε τους εχθρούς μας όπως έκανε κι εκείνος, κ.λπ. κ.λπ... 

Βλέπουμε τους χριστιανούς να λένε και να κάνουν συνεχώς τα ίδια και τα ίδια επί 2.000 χρόνια χωρίς καμία βελτίωση. Ίσως να πηγαίνουμε και προς το χειρότερο. Και δεν μπορούν να αντιληφθούν πως προφανώς κάπου έχουν χάσει την μπάλα. Κάτι λάθος κάνουν...

Κάθομαι και σκέφτομαι. Γιατί ο Ιησούς δεν είπε απλά "Συγχωρώ όλους αυτούς που με βασάνισαν, με προσέβαλαν, με σταύρωσαν"?  Απευθυνόμενος στον Θεό-πατέρα είναι σαν να λέει. "Εσύ είσαι ένας αδυσώπητος και φοβερός Θεός, που επιβάλεις εξοντωτικές τιμωρίες στους ανθρώπους. Ενώ εγώ είμαι καλύτερος από σένα. Αγαπώ τους εχθρούς μου και γι' αυτό σε παρακαλώ ταπεινά να μην κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις, δηλαδή να τους εξοντώσεις, αλλά να τους λυπηθείς και να τους συγχωρήσεις όπως έκανα εγώ"! 

Αλλά προφανώς ο Ιησούς δεν είχε τέτοια πρόθεση, ούτε τόση αλαζονεία.

Επίσης αναρωτιέμαι και το εξής. Γιατί δεν αρκούσε η παράκληση περί συγχωρήσεως? Τι νόημα έχει να εξηγήσει στον Θεό και τον λόγο που έπρεπε να συγχωρήσει τους σταυρωτές του? Δηλαδή, ολόκληρος Θεός δεν ήξερε αν οι άνθρωποι που σταύρωναν τον Προφήτη του ήταν άμυαλοι και ανόητοι? Έπρεπε να του το πει ο Ιησούς?

Κάπου δεν κολλάνε όλα αυτά, με βάση και τις αφελείς ερμηνείες των Χριστιανών. Κάποιο βαθύτερο νόημα θα πρέπει να έχει η φράση αυτή του Ιησού. Κι άντε τώρα να τη βρούμε μετά από τόση διαστρεύλωση και κοπτοραπτική των Ευαγγελιών.

Προσωπικά έχω τη γνώμη πως ο Ιησούς χρησιμοποιεί ένα ψυχολογικό τέχνασμα προκειμένου να μπορέσει να συγχωρήσει αυτούς τους ανθρώπους που τόσο τον ταλαιπώρησαν. 

Ανεβάζει τον εαυτό του σε ένα ανώτερο επίπεδο γνώσης. Βλέπει τους βασανιστές του από ψηλά. Ως βυθισμένους στην άγνοια και στην ανοησία. Και λέει κάτι σαν το παλαιότερο του Σωκράτη. "Οι άνθρωποι κάνουν το κακό από άγνοια". Επειδή δεν ξέρουν πως κάνοντας το κακό, σε τελική ανάλυση πέφτεις κι εσύ θύμα του. Γιατί το πολλαπλασιάζεις και είναι ζήτημα χρόνου να το βρεις μπροστά του. 

Ακούμε για τους νονούς της νύχτας, που έχουν στις πλάτες τους τόσα εγκλήματα. Λίγοι από αυτούς πεθαίνουν φυσιολογικά. Οι περισσότεροι εξοντώνονται από αντίπαλες συμμορίες. Αν γνώριζαν αυτή τη μικρή αλήθεια, πως σκοτώνοντας άλλους προετοιμάζεις και το δικό σου θάνατο, μάλλον θα προτιμούσαν έναν πιο έντιμο βίο...

Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα τους έναν "καλό" κι έναν "κακό" εαυτό. 

Με τη συγκεκριμένη προσευχή ο Ιησούς δεν απευθύνεται στον Θεό. Αλλά κάνει μια ύστατη προσπάθεια να εξουδετερώσει τον "κακό του εαυτό" που είναι φυσικό να διψάει για τιμωρία και εκδίκηση. 

Ο Ιησούς δίνει μια μεγάλη εσωτερική μάχη. Και όπως φαίνεται κατάφερε να επιβάλει την "καλή" τάση-εσωτερική φωνή. Πέτυχε τη συγχώρεση και ταυτόχρονα μας έδειξε πόσο σκληρός αλλά και λυτρωτικός είναι αυτός ο αγώνας...