Συγχώρεση των εχθρών: ουτοπία ή «αναγκαιότητα»; (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Με αφορμή το προηγούμενο post, το σχετικό με τη φράση "Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι", αφορμώμενος, ένας ικανός αριθμός σκέψεων κατέκλυσε το μυαλό μου, μερικές, –πρόχειρες- τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας! 

Αφετηρία της πιο «βασικής» αποτέλεσε η θεωρία πως ο Ιησούς είχε «εσωτερικές διαμάχες», όπως έχουμε όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Εκ πρώτης όψεως, η αντίληψη αυτή αντιβαίνει στο υπάρχον θεολογικό δόγμα… Από μία άλλη οπτική όμως θα μπορούσε να ισχύει και αυτή η ερμηνεία! Άλλωστε από τη στιγμή που ο Ιησούς ήταν και "τέλειος άνθρωπος" θα έπρεπε να "περάσει" κι απ' όλα τα στάδια της ψυχολογίας που κάνουν τον "άνθρωπο" άνθρωπο!!! Εκτός εάν το "τέλειος άνθρωπος" το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα είδος "Superman"... Εκεί φυσικά ευθύνεται κι ο θεολογικός αναλφαβητισμός! 

Η φράση όμως αυτή περιέχει και μια άλλη «αλήθεια», η οποία δεν είναι άλλη από το ότι όλοι μας μπορεί να πράττουμε το κακό αυτή τη στιγμή, ακόμα και εν αγνοία μας!!! Ο δρόμος της συγχώρεσης είναι ανοιχτός από τη στιγμή που αντιληφθούμε πως όλοι είμαστε, εν δυνάμει, ικανοί για το χειρότερο κι ότι απλές "συμπτώσεις" και διαφοροποιήσεις των συγκυριών θα έφταναν για να μας καταστήσουν κλέφτες, δολοφόνους ή οτιδήποτε άλλο!!! Εάν τα γνωρίζαμε αυτά, εάν "γνωρίζαμε" τον εαυτό μας με δυο λόγια, δε θα συμπεριφερόμασταν στους παραβάτες του νόμου σα να ήταν κτήνη, διότι το σωφρονιστικό σύστημα, ως έχει, τροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο! 

Ο νόμος είναι αδυσώπητος κι αρκετές φορές παράλογος. Εξυπηρετεί τους "δυνατούς" και τους "αυτοδικαιωτικούς"!! Σε αρκετές περιπτώσεις, ο "κακός άνθρωπος" μοιάζει με ένα λιοντάρι που του έχει μπει μια αγκίδα στο πέλμα του και για τον λόγο αυτό "βρυχάται" και γίνεται επιθετικός... «Πονάει», κοινώς! Για να τις "αντιληφθεί" όμως τις πράξεις του χρειάζεται επιείκεια, όχι "μαστίγιο" και καταρράκωση της αξιοπρέπειας! Καθόλου τυχαίο που ο Ιησούς σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστές.... 

Η «διαπίστωση» πως είμαστε ικανοί και για το χειρότερο παύει να φαντάζει "στενόχωρη", εάν συνειδητοποιήσουμε πως πρόκειται για κάτι "δεδομένο". Απλά βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου, είναι "μες στο πρόγραμμα"! Η συγχώρεση είναι πράγμα καθόλου εύκολο, φαίνεται όμως αναγκαίο!! Πόσες φορές εσείς ή εγώ δεν έχουμε "απαντήσει" στην πορεία της ζωής μας ανθρώπους που μας «έβγαλαν» το παρακάτω σκεπτικό: "αυτός είναι για σκότωμα";; Το καλύτερο που έχετε να κάνετε όταν βλέπετε πως δεν είστε σε θέση να συγχωρήσετε αυτόν που σας έχει βλάψει είναι ν' απομακρυνθείτε απ' αυτόν, κόβοντας κάθε δεσμό επικοινωνίας! Το καλύτερο που έχετε να κάνετε και για σας και γι' αυτόν...