Η άποψη πως ο χριστιανισμός εισήγαγε μια νεότερη και ανθρωπινότερη στάση έναντι της δουλείας, είναι κατά τη γνώμη εντελώς λάθος.
Ο ίδιος ο Ιησούς αποδέχθηκε τη δουλεία ως δεδομένη. Πουθενά δεν έκανε λόγο για απελευθέρωση των δούλων ή για κατάργηση του θεσμού της δουλείας. Στο ζήτημα αυτό ακολούθησε πιστά την πατροπαράδοτη εβραϊκή Βίβλο που κατοχύρωνε θεολογικά τη δουλεία, έστω κι αν περιείχε διατάξεις που πρόσφεραν μια μικρή έστω ανακούφιση στους δούλους...
Την ίδια θέση ακολούθησαν και οι Απόστολοι και στη συνέχεια ολόκληρη η χριστιανική Εκκλησία μέχρι πριν λίγους αιώνες.
Οι πονηροί χριστιανοί επικαλούνται μια επιστολή του Παύλου που λέει πως δεν υπάρχουν ελεύθεροι και δούλοι, Έλληνες και Ιουδαίοι, γυναίκες και άντρες. Όμως τι πραγματικά σήμαινε αυτή φρασούλα; Όχι βέβαια πως όλοι είναι ίσοι. Γιατί τότε θα έπρεπε οι κύριοι-κύριοι χριστιανοί κάτι να κάνουν επιτέλους για να έχουν τα ίδια δικαιώματα οι δούλοι με τους ελεύθερους και οι γυναίκες με τους άντρες. Έκαναν κάτι; Απολύτως τίποτα. Αντιθέτως με τα κηρύγματά τους διαιώνισαν τις κοινωνικές, ταξικές και φυλετικές ανισότητες.
Ο λόγος του Παύλου έχει καθαρά πνευματικό περιεχόμενο. Όλοι είμαστε ίσοι μόνο στα μάτια του Θεού. Και αυτός μας έχει ελευθερώσει όχι από τα κοινωνικά ή οικονομικά δεσμά, αλλά από τη σάρκα και τα έργα της.
Έτσι εξηγείται πως σε άλλη επιστολή προτρέπει τους δούλους να υπακούν τους δεσπότες τους με φόβο και τρόμο, όπως ακριβώς υπακούν και τον Χριστό...
Κανένας χριστιανός συγγραφέας μέχρι και τον Μεσαίωνα δεν χαρακτήρισε τη δουλεία αντίθετη με τις αρχές και αξίες του χριστιανισμού. Αντίθετα ήταν πολλοί εκείνοι που προσπάθησαν να την τεκμηριώσουν και θεολογικά.
Η πρώτη χριστιανική κοινότητα που καταδίκασε τη δουλεία ήταν η Εκκλησία των Μενονιτών στην Πενσυλβάνια, το 1688. Ήταν μια χριστιανική κοινότητα παροόμοια με τους Κουάκερους, ουσιαστικά περιθωριακή και "εκτός νόμου"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου