Τι είναι "πρόσωπο"?

Όπως έχουμε ξαναπεί, τα χριστιανικά δόγματα είναι προϊόντα της δημιουργικής φαντασίας της ηγεσίας των Χριστιανών. Κι άρχισαν να διατυπώνονται απ' τον 4ο αιώνα και σταμάτησαν περίπου τον 13ο αιώνα. Εννοείται πως οι πρώτοι χριστιανοί δεν θα υποστούν καμία συνέπεια από την άγνοια αυτών των δογμάτων...

Ένας χαρακτηριστικός όρος που υιοθετήθηκε απ' την αρχαία αμπελοφιλοσοφία και εντάχθηκε στη χριστιανική δογματική είναι η λέξη "πρόσωπο". 

Είναι γνωστή η διάκριση μεταξύ κοινής ουσίας του τριαδικού Θεού και των διαφορετικών υποστάσεων-προσώπων. Βέβαια, στα λατινικά χρησιμοποιείται ο ίδιος όρος για την ουσία και την υπόσταση, οπότε καταλαβαίνεται τι τουρλομπούκι έγινε...

Τη δεκαετία του '80 με τους νεο-ορθόδοξους, και όχι μόνο, έγινε της μόδας ένας κουλτουρο-χριστιανισμός! Αν ήθελες να εντυπωσιάσεις την παρέα σου ή να χτυπήσεις ψαγμένο γκομενάκι έπρεπε να παίζεις την έννοια του "προσώπου" στα δάχτυλα. 

Με έμφαση όχι στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδας αλλά στον καθένα από μας χωριστά. Έτσι, ουσιαστικά η λέξη "άτομο" αντικαταστήθηκε απ' το "πρόσωπο". Γιατί το πρόσωπο έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα απ' το άτομο. Πρώτον διατηρεί την ετερότητά του χωρίς υπερβολές και ναρκισισμούς και, δεύτερον, το πρόσωπο νοείται μόνο ως ον που βρίσκεται διαρκώς σε κοινωνία με τα άλλα πρόσωπα. Ενώ το άτομο στερείται κοινωνικότητας.

Δε λέω, ωραία είναι αυτά τα πραγματάκια, αλλά είναι καθαρά άσκηση επί χάρτου, σκέτη θεωρητικολογία χωρίς συνήθως πρακτική εφαρμογή. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε δηλαδή...