Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020

Ρώμη και Χριστιανισμός: αλήθειες και ψέματα (Η΄ - Πού "κολλάνε" οι ληστές?)

Πώς γίνεται να μην μας κάνει εντύπωση το γεγονός πως ο πρώτος άνθρωπος που κέρδισε τη Βασιλεία των Ουρανών ήταν ένας σταυρωμένος ληστής? 
"Ληστής" ήταν κι ο Βαραβάς. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως "ληστές" και "τρομοκράτες" αποκαλούσε ανέκαθεν το κατεστημένο τους πολιτικούς του αντιπάλους. Μην ξεχνάτε πως και στον ελληνικό εμφύλιο οι κομμουνιστές αποκαλούνταν "ληστοσυμμορίτες"!
Ανέκαθεν τα όρια μεταξύ ποινικών εγκληματιών και επαναστατών ήταν και ρευστά και δυσδιάκριτα. Ας θυμηθούμε και τους περιβόητους "κλέφτες" που έγιναν ο βασικός μοχλός της ελληνικής επανάστασης και ανεξαρτησίας. 
Ακόμα και σήμερα οι λεγόμενοι "αντιεξουσιαστές" της χώρας μας έχουν άμεση συνεργασία με τους "ποινικούς", τόσο εντός όσο και εκτός των φυλακών.
Από αρκετές πηγές προκύπτει πως οι ρωμαϊκές αρχές μπέρδευαν συχνά τους χριστιανούς με τους ληστές. 
Ο Παύλος συλλαμβάνεται και ανακρίνεται απ' τον Χιλίαρχο, που τον θεωρεί, κατά λάθος όπως αποδεικνύεται, ως έναν απ' τους εξεγερμένους ληστές της Αιγύπτου!
Γύρω στα 200 μ.Χ. μια χιλιαστική χριστιανική κοινότητα της Συρίας βγαίνει στα όρη για να υποδεχθεί τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού. Πουλάνε όλα τα υπάρχοντά τους και μάλλον αναγκάζονται να ζήσουν στην ύπαιθρο κλέβοντας καρπούς και γεωργικά προϊόντα προκειμένου να επιβιώσουν. Ο Διοικητής της Συρίας του συλλαμβάνει ως "ληστές"!
Ο Ευσέβιος Καισαρείας διασώζει πληροφορίες για χριστιανούς που συλλήφθηκαν ως ληστές αλλά τελικά θανατώθηκαν για την πίστη τους. 
Εντυπωσιακό είναι και ένα γεγονός απ' τον βίο του Διονύσιου επισκόπου Αλεξανδρείας. Καταδικασμένος σε εξορία, στρατοπεδεύει με τους συνοδούς του στρατιωτικούς κοντά σε ένα χωριό. Εκεί γινόταν κάποιος χριστιανικός γάμος. Οι παρευρισκόμενοι μόλις πληροφορούνται την παρουσία του Αλεξάνδρου σπεύδουν και με καταδρομική επιχείρηση τον απελευθερώνουν απ' το στρατιωτικό απόσπασμα. 
Κι ο ίδιος ο Διονύσιος αιφνιδιάζεται τόσο πολύ απ' την κεραυνοβόλο παρέμβαση των χριστιανών που ομολογεί ότι τους θεώρησε "ληστές". Πώς άραγε εκείνοι οι χριστιανοί είχαν το θάρρος αλλά και τη δυνατότητα να τα βάλουν επιτυχώς με στρατιωτικές δυνάμεις?
Κλείνω με μια ακόμη υπενθύμιση. Η σχέση των χριστιανών ερημιτών σε Αίγυπτο και Συροπαλαιστίνη με τους ληστές που κρυβόντουσαν στα ίδια ερημικά μέρη ήταν πολύ στενή. Αρκετοί ληστές ασπάστηκαν τον χριστιανισμό. Η εναλλαγή των ρόλων εντυπωσιάζει.
Δεν μπορώ να βγάλω κάποια ασφαλή συμπεράσματα, αλλά κάτι μου λέει πως οι χριστιανοί ήταν οι πολιτικοί επαναστάτες της εποχής που, τουλάχιστον το ένοπλο τμήμα τους, αναγκαστικά ζούσε με ληστείες. 
Άλλωστε, όλα τα επαναστατικά κινήματα της εποχής είχαν και έντονα θρησκευτικό χαρακτήρα. Π.χ., ένας απ' τους μεγάλους δούλους επαναστάτες της ρωμαϊκής περιόδου, ο Εύνους, ήταν ταυτόχρονα και μάγος και θρησκευτικός ηγέτης. Ισχυριζόταν πως "η θεά της Συρίας" τού είχε αποκαλύψει πως θα γίνει κάποτε Βασιλιάς. 
Τα αφεντικά του, για να τον κοροϊδέψουν, του έδιναν πλούσιες μερίδες φαγητού παρακαλώντας τον δήθεν να "τους θυμηθεί όταν έρθει η βασιλεία του"! Αυτά συνέβησαν γύρω στο 135 π.Χ. Τα ίδια λόγια χρησιμοποιεί και ο ληστής του σταυρού, 150 χρόνια αργότερα. Φοβερή σύμπτωση, έτσι?

Δεν υπάρχουν σχόλια: