Το έχουμε ξαναπεί: οι Χριστιανοί των τριών πρώτων αιώνων ήταν κάτι σαν τους σημερινούς Τζιχαντιστές. Μια πολιτικο-στρατιωτική οργάνωση φανατικών με αποκλειστικό στόχο τη βίαιη κατάκτηση της εξουσίας, με θρησκευτικό φερετζέ.
Οι Χριστιανοί και πριν τον Κωνσταντίνο είχαν φτάσει κοντά στην κατάκτηση της ρωμαϊκής εξουσίας.
Η πρώτη ήταν το 64 μ.Χ όταν συμμάχησαν με τους Συγκλητικούς και πυρπώλησαν τη Ρώμη προσπαθώντας να γκρεμίσουν το Νέρωνα και το ελληνο-ρωμαϊκό σύστημα εξουσίας του.
Η δεύτερη ήταν γύρω στα 250 μ.Χ. Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Σεβήρων οι Χριστιανοί είχαν αλώσει σταδιακά τον κρατικό μηχανισμό. Αλλά το ρωμαϊκό κατεστημένο αντέδρασε επιτυχώς, ανέβασε στην εξουσία τον Δέκιο και μέσα σε λίγους μήνες εξάρθρωσε τους επικίνδυνους χριστιανικούς πυρήνες. Πενήντα χρόνια έκαναν οι χριστιανοί να συνέλθουν από εκείνο το χτύπημα και να ξαναδιεκδικήσουν την εξουσία επί Διοκλητιανού...
Οι λεγόμενες "Οικουμενικές Σύνοδοι" των Χριστινών δεν ήταν ούτε "Οικουμενικές" ούτε "Σύνοδοι". Συμμετείχαν μόνο επίσκοποι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μόνο εκείνοι που είχαν προεπιλεγεί απ’ την πολιτικο-εκκλησιαστική εξουσία. Και, φυσικά, λειτουργούσαν με διαδικασίες Έκτακτου Στρατοδικείου.
Για το ποδόσφαιρο λέμε πως είναι ένα άθλημα που παίζουν δύο ομάδες και στο τέλος νικούν οι Γερμανοί.
Στις "Οικουμενικές Συνόδους", αντίστοιχα, παιζόντουσαν μεγάλα συμφέροντα αλλά στο τέλος νικούσαν πάντα οι Αλεξανδρινοί! Και πάντα έχαναν οι Αντιοχείς!
Στην Αντιόχεια, γύρω στο 300 μ.Χ. έζησε ένας πολύ αξιόλογος ιερέας, ο Λουκιανός. Δεν συμμεριζόταν καθόλου τις ανοησίες των θεολόγων της Αλεξάνδρειας που θεωρούσαν τον Ιησού "Θεό" και δεν τολμούσαν να διανοηθούν πως ως άνθρωπος κατουρούσε, είχε κενώσεις κ.λπ. Αντίθετα ο Λουκιανός τόνιζε την ανθρώπινη φύση του Ιησού και έδινε έμφαση στον τρόπο ζωής που Εκείνος δίδασκε.
Μαθητές του Λουκιανού ήταν ο Άρειος και οι δύο Ευσέβιοι (επίσκοποι Καισαρείας και Νικομήδειας) τους οποίους στοχοποίησαν οι ψυχάκηδες Αλεξανδρινοί και τους καταδίκασαν στην Α’ Οικουμενική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στο λεγόμενο "Σύμβολο της Πίστεως" δεν υπάρχει ούτε μια λέξη από την ηθική διδασκαλία του Ιησού.
Κλείνουμε, αναφέροντας δύο απ’ τις πολλές "παράπλευρες απώλειες" της θεοποίησης του Ιησού.
Α) Αρχίζει ένας νέος και μακραίωνος κύκλος δίωξης των Εβραίων. Γιατί άλλο να έχεις σκοτώσει έναν κοινό θνητό και μάλιστα συμπατριώτη σου, κι άλλο να είσαι "θεοκτόνος"! Φυσικά, ούτε κουβέντα να γίνεται για το γεγονός πως τον Ιησού εκτέλσαν οι Ρωμαίοι κι όχι οι Εβραίοι.
Β) Ενώ μέχρι τον 4ο αιώνα κανείς δεν ασχολούνταν με τη Μαριάμ, μετά τη θεοποίηση του Ιησού το πρόσωπο της μητέρας του μπαίνει στο επίκεντρο του θεολογικού ενδιαφέροντος. Νέες έριδες και αιρέσεις δημιουργούνται, νέοι διχασμοί, διώξεις, συμφορές. Και φυσικά νέα Στρατοδικεία-Οικουμενικές Σύνοδοι στήνονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου