Από καθαρή σύμπτωση είμαστε Χριστιανοί κι όχι Μιθραϊστές!

Λέγαμε τις προάλλες πως στα ρωμαϊκά χρόνια οι κάτοικοι της Τραπεζούντας του Πόντου λάτρευαν το θεό Μίθρα.

Αλλά τι ήταν άραγε αυτός ο παράξενος θεός;

Ο Μίθρα ήταν, κατ’ αρχήν, ινδικής καταγωγής. Ύμνους προς τιμήν του βρίσκουμε στις ινδουιστικές Βέδες (= "Αποκαλύψεις").

Από τους Ινδούς δανείστηκαν το Μίθρα οι Πέρσες. Ήταν ο Θεός του Φωτός, που εξουσίαζε την ημέρα, ο θεός-ήλιος, προστάτης της αλήθειας, εχθρός του ψεύδους.

Είναι το φως που διαλύει το σκοτάδι, το ευεργετικό πνεύμα που παρέχει εσωτερική ειρήνη και σοφία. Ο χορηγός όλων των υλικών και πνευματικών αγαθών.

Φαντάζομαι πως αντιλαμβάνεστε ήδη τις ομοιότητες με το χριστιανισμό...

Καθώς εξελίσσεται η περσική θεολογία, ο Μίθρα συνδέεται με τη λατρεία του Θεού-Δημιουργού (Άχουρα Μάζντα) και στη συνέχεια με το Ζωροαστρισμό.

Σταδιακά ο Μίθρα μετατρέπεται σε έναν πολεμικό θεό, προστάτη των στρατιωτών. Είναι αυτός που πολεμά συνεχώς το πνεύμα του κακού, αλλά ταυτόχρονα εκμηδενίζει τα εχθρικά έθνη.

Ο Μίθρα έγινε ο κυρίαρχος θεός της Μικρασίας και του Πόντου, των Αρμένηδων, των Καυκάσιων και φυσικά κάποιων Ρωμαίων στρατηγών.

Ο Μιθραϊσμός παραλίγο να γίνει η κυρίαρχη θρησκεία ολόκληρου του ρωμαϊκού και ανατολικού κόσμου, και να ήταν σήμερα η μεγαλύτερη παγκόσμια θρησκεία αντί του Χριστιανισμού.

Ο μιθραϊσμός είχε δύο μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες να κυριαρχήσει παγκοσμίως.

Η πρώτη ήταν τον 1ο π.Χ. αιώνα μέσω του Βασιλείου του Πόντου που ίδρυσε η περσικής καταγωγής δυναστεία των Μιθριδατών. 

Αν ο Μιθριδάτης Ευπάτωρ είχε νικήσει το 66 π.Χ. τους Ρωμαίους τότε θα είχε αλλάξει σίγουρα η πολιτική και θρησκευτική ιστορία του κόσμου.

Η δεύτερη ιστορική ευκαιρία για την επικράτηση του Μιθραϊσμού ήταν γύρω στο 330 μ.Χ. όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας κι αποφάσισε να ομογενοποιήσει την αυτοκρατορία του επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, και μία θρησκεία.

Την εποχή εκείνη ο Κωνσταντίνος είχε να επιλέξει μεταξύ 300 και πλέον θρησκειών. Ο ίδιος και το στράτευμά μου ήταν οπαδοί και λάτρεις του Μίθρα. Πολύ φυσικό, αφού ήταν ο θεός του πολέμου.

Όμως τελικά επέλεξε το Χριστιανισμό. Αφού, βέβαια, κατάφερε να συνδέσει στις συνειδήσεις των πιστών υπηκόων του την εικόνα του Ιησού με εκείνη του Μίθρα.

Η μέρα γέννησης των δύο θεών ταυτίστηκαν, και οι δύο γεννήθηκαν από παρθένα σε μια σπηλιά, είχαν ως σύμβολο τον ήλιο, πέθαναν, αναστήθηκαν κ.λπ.

Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί ο Κωνσταντίνος προτίμησε τον Ιησού απ’ το Μίθρα.

Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό εξηγείται ως εξής: 

Πρώτον, οι Χριστιανοί τότε δεν ήταν όπως μας τους παρουσιάζει η Εκκλησία. Δηλαδή δεν ήταν τα καλοκάγαθα ανθρωπάκια που φρόντιζαν τις χήρες και τα ορφανά. 

Αντίθετα, οι πρώτοι χριστιανοί ήταν σαν τους σημερινούς τζιχαντιστές της Συρίας και του Ιράκ κι ακόμα χειρότεροι. Τρόμαζαν ακόμα και τους πολεμοχαρείς οπαδούς του Μίθρα. Άρα, κατά τον Κωνσταντίνο, οι χριστιανοί θα έπρεπε να εσνωματωθούν στο τότε εξουσιαστικό κατεστημένο κι όχι να βρίσκονται σε διαμάχη μαζί του, όπως συνέβη π.χ. επί Διοκλητιανού.

Δεύτερον, η εξουσία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είχε πλέον φύγει απ’ τα χέρια της παλαιάς ρωμαϊκής αριστοκρατίας. Κι είχε περάσει στα χέρια βάρβαρων πολεμάρχων. Που ο στρατός τους αποτελούνταν όχι από Λατίνους αλλά από διάφορα βαρβαρικά φύλα, αρμενικά, γοτθικά κ.λπ. 

Τα φύλα αυτά ήταν κατεξοχήν αντι-ρωμαϊκά. Κι ο Ιησούς, που είχε σταυρωθεί απ’ τους Ρωμαίους, αποτελούσε το ιδανικό σύμβολο-σημαία για κάθε απολίτιστο κομπλεξικό που ζητούσε εκδίκηση για τη ρωμαϊκή κατοχή.

Γι’ αυτό κι ο Κωνσταντίνος προχώρησε στις δύο πιο ριζικές αντι-ρωμαϊκές κινήσεις: μετέφερε την πρωτεύουσα απ’ τη Ρώμη στην Ανατολή κι άνοιξε το δρόμο στους ιουδαιο-χριστιανούς να ξεθεμελιώσουν τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό...