Σκέψεις στο Ευαγγέλιο της Κυριακής (παραβολή του αμπελώνος)

Στην παραβολή του αμπελώνα οι Ισραηλίτες παρομοιάζονται με τους κακούς γεωργούς. Που όχι μόνο θέλησαν να οικειοποιηθούν την περιουσία του κτηματία, δηλαδή του Θεού, αλλά επιπλέον θανάτωσαν τους δούλους και τον Υιό του (δηλαδή τους Προφήτες και τον Ιησού) που Εκείνος έστειλε ως αντιπροσώπους του.
Με αποτέλεσμα, οι μεν κακοί γεωργοί να τιμωρηθούν παραδειγματικά, ο δε αμπελώνας να δοθεί σε άλλους, περισσότερο τίμιους γεωργούς, δηλαδή στην Εκκλησία που αποτελείται απ' όλα τα έθνη.
Η παραβολή αυτή μας δημιουργεί ορισμένους προβληματισμούς:
Α) Αν οι αρχικοί γεωργοί δεν αποδεικνύονταν "κακοί", ο κτηματίας δεν θα έβαζε κι άλλους γεωργούς στον αμπελώνα του;
Με άλλα λόγια, αν οι Ισραηλίτες αποδέχονταν το κήρυγμα των Προφητών, δεν θανάτωναν αυτούς και τον Ιησού, ο Θεός δεν θα απευθυνόταν στα υπόλοιπα έθνη; Θα παρέμενε αποκλειστικός Θεός του Ισραήλ;

 Β) Στην παραβολή αυτή στηλιτεύεται ιδιαίτερα η σκληροκαρδία των αρχόντων του Ισραήλ, που ουσιαστικά αντιμετωπίζονται ως απόγονοι όχι του Αβραάμ αλλά εκείνων που σκότωσαν τους Προφήτες.
Γεννιέται όμως το εξής ερώτημα: αν οι άρχοντες του Ισραήλ αποδέχονταν τον Ιησού ως Μεσσία, τότε πώς θα υλοποιούνταν το σχέδιο της Θείας Οικονομία που προέβλεπε τη σταυρική θυσία του Υιού του Θεού για σωτηρία των Ανθρώπων;
Μήπως οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι στο δίχτυ της Θείας Οικονομίας, και διακρίνονται σε "καλοί" και "κακοί", "πιστοί" και "προδότες" ανάλογα με το ρόλο που εκείνο επιφύλαξε στον καθένα;