Α) Τον κύριο Γιανναρά ανόητο δεν μπορείς να τον πεις.
Οπότε, μάλλον, μας ειρωνεύεται.
Γιατί μόνο ως ειρωνεία μπορεί να θεωρηθεί η άποψή του πως οι αφορισμοί της Εκκλησίας δεν είναι πράξεις μισαλλοδοξίας, τιμωρίας ή εκδίκησης αλλά "επιβεβαιώνουν τη φιλανθρωπία της, είναι έργο λυτρωτικό και σωτηριώδες".
Οπότε, μάλλον, μας ειρωνεύεται.
Γιατί μόνο ως ειρωνεία μπορεί να θεωρηθεί η άποψή του πως οι αφορισμοί της Εκκλησίας δεν είναι πράξεις μισαλλοδοξίας, τιμωρίας ή εκδίκησης αλλά "επιβεβαιώνουν τη φιλανθρωπία της, είναι έργο λυτρωτικό και σωτηριώδες".
Κατά το Γιανναρά οι αφορίζοντες, ως εκπρόσωποι της
Εκκλησίας, δρουν παιδαγωγικά καλώντας τους αφοριζμένους σε μετάνοια κι
επιστροφή...
Ο συλλογισμός αυτός είναι τόσο αφελής και απλοϊκός που δεν αντέχει σε καμιά κριτική.
Αυτό φαίνεται πως το αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος ο Γιανναράς, γι' αυτό ίσως και σπεύδει ν' απαξιώσει τον ορθολογισμό και το θετικισμό, αποκαλώντας τα "απάνθρωπα"!
Β) Ο Γιανναράς ανιστόρητος δεν είναι. Το αντίθετο!
Γι' αυτό και πρέπει να κριθεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα.
Γιατί φαίνεται πως συνειδητά παραποιεί την ιστορική αλήθεια, ρίχνοντας την ευθύνη για τις δύο αλώσεις της Πόλης (1204 και 1453) στους Δυτικούς.
Πρώτον: η άλωση του 1204 δεν αποτελούσε ούτε παπική επιλογή ούτε στόχο των Σταυροφόρων.
Οι βυζαντινοί πρίγκιπες, και συγκεκριμένα ο Αλέξιος Δ' Άγγελος, ήταν εκείνοι που έφεραν τους Σταυροφόρους κάτω απ' τα τείχη της Πόλης ως μέσο πίεσης για ν' ανέβουν οι ίδιοι στο Θρόνο!
Κι αφού πέτυχαν το στόχο τους με τη βοήθεια των "δυτικών όπλων", ξεχνούσαν τις υποσχέσεις που τους έδωσαν και το χρυσάφι που τους έταξαν, και τους ζητούσαν "να απομακρυνθούν ησύχως"!
Κι όταν εκείνοι αισθανόμενοι εξαπατημένοι και προδομένοι έκαναν ρεσάλτο, έφταιγε η Δυτική Εκκλησία;
Δεύτερον: Πριν την άλωση του 1453 η "Ένωση των Εκκλησιών" είχε τυπικά επιτευχθεί.
Μάλιστα, το Δεκέμβρη του 1452 είχε γίνει στην Αγιά-Σοφιά "ενωτική" λειτουργία.
Συνεπώς δεν ισχύει το επιχείρημα πως "οι Δυτικοί δεν βοήθησαν γιατί απορρίφθηκε η Ένωση"!
Επιπλέον, μην ξεχνάμε πως στην άμυνα της Πόλης συμμετείχαν 700 περίπου Γενοβέζοι με επικεφαλής τον Ιουστινιάνη.
Ο αριθμός τους κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι, αν αναλογιστεί κανείς πως οι βυζαντινοί στρατιώτες δεν ξεπερνούσαν τους 5000.
Και κλείνουμε με μια ερώτηση: όταν το 455 οι Βάνδαλοι λεηλατούσαν τη Ρώμη, πόσοι "Ανατολικοί Χριστιανοί" έσπευσαν να την υπερασπιστούν;
Ο συλλογισμός αυτός είναι τόσο αφελής και απλοϊκός που δεν αντέχει σε καμιά κριτική.
Αυτό φαίνεται πως το αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος ο Γιανναράς, γι' αυτό ίσως και σπεύδει ν' απαξιώσει τον ορθολογισμό και το θετικισμό, αποκαλώντας τα "απάνθρωπα"!
Β) Ο Γιανναράς ανιστόρητος δεν είναι. Το αντίθετο!
Γι' αυτό και πρέπει να κριθεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα.
Γιατί φαίνεται πως συνειδητά παραποιεί την ιστορική αλήθεια, ρίχνοντας την ευθύνη για τις δύο αλώσεις της Πόλης (1204 και 1453) στους Δυτικούς.
Πρώτον: η άλωση του 1204 δεν αποτελούσε ούτε παπική επιλογή ούτε στόχο των Σταυροφόρων.
Οι βυζαντινοί πρίγκιπες, και συγκεκριμένα ο Αλέξιος Δ' Άγγελος, ήταν εκείνοι που έφεραν τους Σταυροφόρους κάτω απ' τα τείχη της Πόλης ως μέσο πίεσης για ν' ανέβουν οι ίδιοι στο Θρόνο!
Κι αφού πέτυχαν το στόχο τους με τη βοήθεια των "δυτικών όπλων", ξεχνούσαν τις υποσχέσεις που τους έδωσαν και το χρυσάφι που τους έταξαν, και τους ζητούσαν "να απομακρυνθούν ησύχως"!
Κι όταν εκείνοι αισθανόμενοι εξαπατημένοι και προδομένοι έκαναν ρεσάλτο, έφταιγε η Δυτική Εκκλησία;
Δεύτερον: Πριν την άλωση του 1453 η "Ένωση των Εκκλησιών" είχε τυπικά επιτευχθεί.
Μάλιστα, το Δεκέμβρη του 1452 είχε γίνει στην Αγιά-Σοφιά "ενωτική" λειτουργία.
Συνεπώς δεν ισχύει το επιχείρημα πως "οι Δυτικοί δεν βοήθησαν γιατί απορρίφθηκε η Ένωση"!
Επιπλέον, μην ξεχνάμε πως στην άμυνα της Πόλης συμμετείχαν 700 περίπου Γενοβέζοι με επικεφαλής τον Ιουστινιάνη.
Ο αριθμός τους κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι, αν αναλογιστεί κανείς πως οι βυζαντινοί στρατιώτες δεν ξεπερνούσαν τους 5000.
Και κλείνουμε με μια ερώτηση: όταν το 455 οι Βάνδαλοι λεηλατούσαν τη Ρώμη, πόσοι "Ανατολικοί Χριστιανοί" έσπευσαν να την υπερασπιστούν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου