Μαγδαληνή και Αφροδίτη...

Μελετώντας τη Βίβλο βρίσκεις του κόσμου τις αντιθέσεις: καλό-κακό, φως-σκότος, ηθικό-ανήθικο, ευσέβεια-ασέβεια, αλήθεια-ψεύδος...
Πουθενά όμως δεν υπάρχει κάτι για το όμορφο και το άσχημο!
Πώς να ήταν, αλήθεια, η Σαμαρείτιδα;
Ήταν μοιραία γυναίκα η Μαγδαληνή;
Την κουνούσαν την ουρίτσα τους οι «δέκα παρθένες»;
Να ήταν, άραγε, κουκλάρες οι Μυροφόρες;
Δεν μας διαφωτίζουν οι Γραφές...
Άλλωστε, για έναν «καλό» χριστιανό, τι είναι οι γυναίκες;
Στα νιάτα του «επικίνδυνες», στην ωριμότητά του «κάργιες», στα γεροντάματα «άξιες περιφρόνησης»!
Για ένα κλασικό μουσουλμάνο είναι και κάτι παραπάνω: ανταλλακτική αξία μεταξύ οικογενειών...
Περνάω κι απ’ τις εβραϊκές συνοικίες. Όλες οι γυναίκες ντυμένες με ομοιόμορφα γκρίζα ρούχα, ίσα μακριά φούστα, σκούφος μέχρι τ’ αφτιά, ολοφάνερη προσπάθεια να ξορκίσουν κάθε ίχνος θηλυκότητας...
Το ποτάμι στην κοιλάδα των Κέδρων στέρεψε!
Ξεράθηκε κι η ποτίστρα των προβάτων! Η Γραφική «προβατική κολυμβήθρα», όπου ο Ιησούς θεράπευσε τον παραλυτικό.
Στην Αγία Πόλη δεν υπάρχουν πλέον ούτε πηγές ούτε θέρμες.
Η ξηρασία ταιριάζει σ’ ένα Θεό ανέραστο, τραχύ, εργένη. Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν τους...
Πόσο λείπουν οι καμπύλες και οι πτυχώσεις; Και το γυναικείο χαμόγελο...
Πόσο λείπει η Αφροδίτη!