Και είπεν Κύριος ο Θεός τω Κάιν: «ίνα τι συνέπεσεν το πρόσωπόν σου;» (δηλαδή: γιατί κρέμασες τα μούτρα σου και σκοτείνιασε το πρόσωπό σου;)

Το ερώτημα παραμένει ισχυρό και τυραννάει τη συνείδησή μας:
Πώς είναι δυνατόν να λατρεύεις το Θεό του ελέους, να προσεύχεσαι να λάβεις το δώρημα της αγάπης, και την ίδια στιγμή να σκοτώνεις τον αδελφό σου;
Και, μάλιστα, στο όνομα αυτού ακριβώς του Θεού...
Το ερώτημα το θέτει η ίδια η Βίβλος.
Στις πρώτες σελίδες της περιγράφει την αδελφοκτονία του Κάιν.
Η πρώτη λατρευτική θυσία στο Θεό συνδέεται μ’ έναν φόνο!
Πρώτη θυσία παγκοσμίως, και πρώτος φόνος παγκοσμίως...
Ο Θεός τον ρωτάει: «Πού είναι ο Άβελ, ο αδελφός σου;»
Κι ο Κάιν απαντά: «Πού θες να ξέρω; Μήπως είμαι φύλακας του αδελφού μου;».
Η απάντηση αυτή κρύβει όλη την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Εξηγεί τη βαθύτερη αιτία της κακοδαιμονίας μας!
Έχουμε πάψει να θεωρούμε τον εαυτό μας φύλακα και προστάτη του αδελφού μας!
Κι αυτό το βιώνει κανείς εντονότερα στους Αγίους Τόπους.
Η Ιερουσαλήμ μοιάζει μ’ έναν πυρακτωμένο καθρέφτη που δεν λέει ποτέ ψέματα...
Κατά τ’ άλλα, οδεύουμε προς Ναζαρέτ.
Την άλλοτε πρωτεύουσα της Γαλιλαίας.
Την πόλη της Παναγίας και του Ευαγγελισμού.
Έχω μαζί μου ένα βιβλίο του Φλωμπέρ.
Ανοίγω κάποια σελίδα και διαβάζω: «Θεέ μου, τι όμορφες γυναίκες που είχε στη Ναζαρέτ!»...