Είπαμε ήδη πως το ιδανικό του Χριστιανισμού είναι η αυτάρκεια. Αλλά τα πράγματα δυσκολεύουν όταν έρχεται η ώρα να ορίσουμε αυτή την "αυτάρκεια". Προφανώς οι σχετικές αντιλήψεις διαφοροποιούνται ανάλογα με την εποχή, τους λαούς, αλλά και τις προσωπικές ιδιαιτερότητες του καθενός μας.
Στη θεωρητική περίπτωση που ένα χριστιανικό καθεστώς επιχειρούσε να εφαρμόσει το σύστημα της αυτάρκεια, προφανώς και θα ξεσπούσε κοινωνική επανάσταση.
Π.χ. στον τεμέα της διατροφής η αυτάρκεια επιβάλλει να καταναλώνει ο καθένας μας την απαραίτητη ποσότητα και ποιότητα για να διατηρείται ο οργανισμός σε κατάσταση πλήρους αποδόσεως.
Όμως τι γίνεται με μένα που θέλω να τρώω μόνο γλυκά ή πατατάκια τσιπς; Και τι θα γίνει με τον άλλον που δεν συμπαθεί τα κρεατικά, ή απορρίπτει το γάλα ή γουστάρει να τρώει έντομα; Πώς θα ορίσεις τις "ανάγκες" του καθενός που πρέπει με δικαιοσύνη και σεβασμό να ικανοποιήσεις στα πλαίσια της αυτάρκειας;
Στο ίδιο αδιέξοδο οδηγούμαστε και στα θέματα μόρφωσης, κατοικίας, ενδυμασίας, ψυχαγωγίας. Πρέπει να το παραδεχθούμε. Δεν μπορείς να επιβάλλεις ένα συγκεκριμένο και ασυτηρά προκαθορισμένο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα σε μια τόσο διαφοροποιημένη κοινωνία.
Κι εδώ βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας του καπιταλισμού. Παράγει τα πάντα, σε προσκαλεί να απολαύσεις τα πάντα και, φυσικά, σε καθιστά δούλο του καταναλωτισμού χωρίς καν να το αντιληφθείς. Είσαι δούλος αλλά νιώθεις ελέυθερος! Φοβερή συνταγή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου