Είναι γνωστό πως η Παλαιά Διαθήκη (δηλαδή η εβραϊκή Βίβλος) απαγορεύει το έντοκο δάνειο προς "αδελφό". Αυτό σημαίνει στην πράξη πως δεν επιτρέπεται να δανείσει ένας Εβραίος έναν άλλον Εβραίο με τόκο. Μπορεί όμως να το κάνει σε έναν Εθνικό! Άρα η απαγόρευση δεν είναι απόλυτη. Δεν ισχύει έναντι όλων.
Η Καινή Διαθήκη (δηλαδή η χριστιανική Βίβλος) καταργεί αυτή τη διάκριση. Απαγορεύει ρητά και γενικά τον έντοκο δανεισμό. Θεωρεί μάλιστα ιδανικό να μην ζητάς πίσω ούτε καν το κεφάλαιο!
Εννοείται πως αυτό αναφέρεται στις περιπτώσεις εκείνες που δανείζεις κάποιον που βρίσκεται σε μεγάλη ένδεια, π.χ. κινδυνεύει να χάσει το σπίτι, την ελευθερία του ή αδυνατεί να συντηρήσει την οικογένειά του. Ασφαλώς και δεν αφορά δάνεια που δίνονται για πολυτελείς διακοπές, μη αναγκαίες πολυτέλειες κ.λπ.
Κάποιοι, με αφορμή την παραβολή των ταλάντων ισχυρίζονται πως ο Ιησούς επέτρεψε τον έντοκο δανεισμό. Προφανώς πρόκειται για παρερμηνεία.
Ο Ιησούς στις παραβολές του συνήθιζε να χρησιμοποιεί εικόνες και καταστάσεις οικείες στους ακροατές του, χωρίς να σημαίνει πως τις αποδέχεται. Οι παραβολές του ασώτου, του δούλου, των ληστών κ.λπ. δεν σημαίνει πως ευλογεί την ασωτεία, τη δουλεία και τη ληστεία.
Πίσω από την απαγόρευση του τοκισμού υπάρχει ένα σαφές θεωρητικό-αιτιολογικό υπόβαθρό. Ο Χριστιανισμός ένα μόνο εισόδημα αποδέχεται. Αυτό από την τίμια προσωπική εργασία. Απορρίπτει τον πλουτισμό εκείνου που κάθεται σε μία καρέκλα και απλά αφήνει τον χρόνο να δουλεύει για λογαριασμό του.
Φυσικά, στην απαγόρευση του τοκισμού σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι τραγικές συνέπειές του. Αν σήμερα οι αδύναμοι δανειολήπτες βρίσκονται σε οικτρή θέση, εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν πολύ πιο τραγικά.
Όποιος αδυνατούσε να επιστρέψει το δάνειο μαζί με τους τόκους, κινδύνευε να χάσει την ελευθερία του, να μετατραπεί σε δούλος, τόσο αυτός όσο και η οικογένειά του. Κι όταν μιλάμε για επιτόκιο την εποχή του Ιησού, δεν αναφερόμαστε σε 4% και 5%...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου