Το εισόδημα των ανθρώπων διακρίνεται χονδρικά σε δύο μεγάλες κατηγορόες: Σε αυτό που προέρχεται από την εργασία και σε αυτό απ' το κεφάλαιο.
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε τρεις υποκατηγορίες: Το εισόδημα από την κατοχή της γης (έγγειος πρόσοδος), αυτό από το χρηματικό κεφάλαιο (τόκος) και το εισόδημα από επενδύσεις (επιχειρηματικό κέρδος).
Οι αστοί οικονομολόγοι προαπσαθούν να μας πείσουν όχι μόνο πως το κεφάλαιο είναι αναγκαίος συντελεστής παραγωγής, άρα δικαιούται αμοιβής, αλλά και ότι υπερέχει από τα προϊόντα της εργασίας.
Ο Χριστιανισμός δεν αρνείται την αναγκαία αξιοποίηση όλων των μορφών κεφαλαίου προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή, αλλά προτάσσει τον ρόλο και την αξία της εργασίας, καταδικάζοντας τον παρασιτισμό.
Μόνο το εισόδημα που προέρχεται από την προσωπική εργασία θεωρείται ηθικά δικαιωμένο. Καταδικάζει απερίφραστα τον τόκο αλλά και την μεγάλη ιδιοκτησία. Κάνει δεκτή μόνο την μικρή ιδιοκτησία που είναι συνδεδεμένη με την επιβίωση του εργαζόμενου ενθρώπου και της οικογένειάς του.
Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο η χειρωνακτική εργασία ήταν κοινωνικά απαξιωμένη. Ταίριαζε μόνο στους δούλους κι όχι στους ελεύθερους και αξιπρεπείς πολίτες. Ο Χριστιανισμός ανέτρεψε αυτή την αντίληψη.
Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε πως ακόμα και στον Κήπο της Εδέμ η εργασία αποτελούσε νόμο. Οι πρωτόπλαστοι ευθύνονταν με την καλλιέργεια και τη φύλαξη του Κήπου. Μετά την πτώση όμως η εργασία αποκτά ένα χαρακτηριστικό νέο. Γίνεται επίμοχθη, κουραστική, αλλά δεν χάνει τον βαθύτερο ηθικό της χαρακτήρα.
Αλλά και στη λατρεία αποκαλείπτεται ο ρόλος της εργασίας. Η εντολή είναι να εργαζόμαστε έξι μέρες και μόνο μία, την έβδομη, να αφιερώνουμε στη λατρεία του Θεού!
Το ίδιο πνεύμα ισχύει και στην Καινή Διαθήκη. Ο ίδιος ο Ιησούς εργάζεται ως κτίστης και ξυλουργός. Και ως μαθητές του στρατολογεί ανθρώπους του μόχθου κι όχι εισοδηματίες.
Ο δε απόστολος Παύλος δεν σταματάει ποτέ να ασκεί το επάγγελμα του σκηνοποιού, κι ας μπορούσε να ζει με έξοδα των χριστιανικών κοινοτήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου