Καταδικάζει τον πλούτο ο Χριστιανισμός; (ΙΘ' - Είναι ανεκτή η ατομική ιδιοκτησία;)

 

Είναι εξακριβωμένο πως στις πρωτόγονες κοινωνίες ίσχυε καθεστώς κοινοκτημοσύνης. Η ατομική ιδιοκτησία άρχισε να κάνει δειλά την εμφάνισή της με τη δημιουργία των πρώτων εργαλείων, όπλων, ενδυμάτων κ.λπ.

Στους επόμενους αιώνες το φαινόμενο ερδαιώθηκε, με αποκορύφωμα τον 18ο αιώνα όπου ο Άνταμ Σμιθ αποκάλεσε το δικαίωμα της κυριότητας όχι μόνο απαραβίαστο αλλά και "ιερό"! 

Σχεδόν ταυτόχρονα όμως έκαναν την εμφάνισή τους και οι ανίθετες απόψεις. Ο Γάλλος πολιτικός και φιλόσοφος Προυντόν (έζησε περίπου το 1850) αποκάλεσε την ιδιοκτησία "κλοπή"!

Ο Μαρξ ήταν πιο μετριοπαθής και ρεαλιστής. Θεωρούσε πως η ατομική ιδιοκτησία συνιστούσε ένα στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης. Οπότε, σε ένα μεταγενέστερο στάδιο θα μπορούσε κάλλιστα να καταργηθεί...

Ο Χριστιανισμός ως προς το θέμα της ατομικής ιδιοκτησίας βρίσκεται σαφώς πλησιέστερα στις σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές απόψεις. Με διαφορετική βέβαια θεμελίωση. Τη θέση του Χριστιανισμού στο φλέγον αυτό ζήτημα θα τη συνοψίζαμε ως εξής:

- Μοναδικός κύριος του κόσμου είναι ο Θεός. Άρα τα πάντα ανήκουν αποκλειστικά σε αυτόν. Ο άνθρωπος είναι μόνο διαχειριστής, νομέας και οικονόμος του.

- Όλοι οι άνθρωποι είναι τέκνα του Θεού, άρα αδέλφια. Συνεπώς έχουν ίσα δικαιώματα στην πατρική περιουσία.

- Το μόνο δικαίωμα που έχει κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο είναι η απόκτηση και χρήση των υλικών εφοδίων που είναι απαραίτητες για την αυτάρκη επιβίωσή του και την επιτέλεση του προορισμού του. Ενός προορισμού με πρωτίστως κοινωνικό πρόσημο, αφού προέχει η εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου και δευτερευόντως του ατομικού.

Συνεπώς ο αστικός θεσμός της απεριόριστης ιδιοκτησίας είναι έξω απ' τα χριστιανικά πλαίσια...