Και ποιος δεν ξέρει το μοναστικό τάγμα των Ιησουιτών της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας? Για μας, τους "ανατολικούς", η λέξη Ιησουίτης είναι συνώνυμο της θρησκευτικής υποκρισίας...
Ο ιδρυτής του τάγματος, ο Ιγνάτιος Λοϊόλα, είχε πει το περιβόητο... "για να μείνουμε πάντα κοντά στην αλήθεια και να μην εξαπατηθούμε σε τίποτα πρέπει να έχουμε ως σταθερή αρχή πως ακόμη κι αν κάτι το βλέπουμε ως άσπρο, να δεχόμαστε πως είναι μαύρο αν έτσι αποφασίσει η ηγεσία της Εκκλησίας"!
Οι Ιησουίτες μοναχοί, τη μέρα που γίνονται μέλη του τάγματος, εκτός απ' τον καθιερωμένο μοναστικό όρκο για ακτημοσύνη, αγνότητα και υπακοή, δεσμεύονται και υπόσχονται ακράδαντη υποταγή στον Πάπα. Προτιμούν να πάνε στην κόλαση μαζί με τον Πάπα, παρά να σωθούν χωρίς αυτόν...
Αλλά είπαμε... η ιησουίτικη υποκρισία δεν συγκρίνεται με καμία. Η υποταγή στον Πάπα ισχύει μόνο εφόσον τα συμφέροντα του τάγματος δεν επιβάλλουν το αντίθετο.
Έτσι, π.χ., το 1773 μ.Χ. ο πάπας κλήμης ΙΔ' διέταξε τη διάλυση του τάγματος των ιησιυιτών, προφανώς γιατί δεν μπορούσε να το ελέγξει απόλυτα. Και τι έκαναν οι φίλτατοι Ιησουίτες? Αντί να αποδεχθούν την παπική απόφση και να διαλυθούν, αυτοί κατέφυγαν στην Πρωσσία και Ρωσία όπου ο Πάπας δεν μπορούσε να επιβάλλει τις αποφάσεις του με τη δύναμη των όπλων.
Κι έμειναν εκεί οργανωμένοι και συνεχώς ενδυναμούμενοι μέχρι το 1814 που με τις μηχανορραφίες τους κατόρθωσαν να πείσουν τον Πάπα Πίο Ζ' να ανακαλέσει το προηγούμενο διαλυτικό διάταγμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου