Έκαναν κομματάκια και έκαψαν τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας!

Όπως έχουμε ξαναπεί, οι λεγόμενες "Οικουμενικές Σύνοδοι" της Εκκλησίας δεν ήταν ούτε Οικουμενικές ούτε και Σύνοδοι.

Και δεν ήταν Οικουμενικές γιατί απλούστατα συμμετείχαν μόνο οι Επίσκοποι της Ρωμαϊκής Εκκλησίας και κανένας άλλος. Βλέπετε, οι Ρωμαίοι ήταν τόσο αλλαζόνες που θεωρούσαν πως η αυτοκρατορία τους περιελάμβανε όλη την οικουμένη κι ας ήξεραν πως ανατολικά τους υπάρχουν τεράστια σε έκταση κράτη όπως των Περσών και των Ινδών...

Αλλά δεν ήταν ούτε και Σύνοδοι. Γιατί στην πραγματικότητα ήταν μηχανισμοί καταστολής και δικαστήρια των αντιφρονούντων. Τις Συνόδους συγκαλούσε αποκλειστικά ο εκάστοτε αυτοκράτορας, που αποφάσιζε πού και πότε θα γίνουν, πόσοι και ποιοι επίσκοποι θα συμμετέχουν. Οι αποφάσεις ήταν πάντα προκαθορισμένες, με πολύ ίντριγκα, φοβερό παρασκήνιο, εξαγορές, απειλές και ενίοτε ωμή βία.

Χαρακτηριστική είναι η Σύνοδος της Χαλκιδόνας το 451 μ.Χ. όπου υποτίθεται συζητήθηκε και λύθηκε το ζήτημα των δύο φύσεων (θείας και ανθρώπινης) του Ιησού. 

Στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική συζήτηση δεν έγινε. Οι σύνεδροι ήταν χωρισμένοι σε δυο φανατικά αντίπαλα στρατόπεδα. Στους Σύρους-Αντιοχείς που είχαν εξασφαλίσει τη νίκη τους μέσω της αυτοκρατορικής καμαρίλας, και οι Αγύπτιοι-"μονοφυσίτες", που οδηγήθηκαν στη Σύνοδο ως πρόβατα επί σφαγή.

Βέβαια, δεν θα λυπηθούμε τους Αιγύπτιους της αλεξανδρινής εκκλησίας αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα τόσο εθνικών όσο και αλλόδοξων χριστιανών. 

Να θυμήσουμε απλά πως αλεξανδρινό ήταν το σώμα των περιβόητων "παραβολάνων" που τυπικά μεν αποτελούσαν μια φιλάνθρωπη αδελφότητα αλλά στην ουσία ήταν οι πραιτοριανοί του εκάστοτε Πατριάρχη Αλεξανδρείας, με μέλη όλα τα αποβράσματα της πόλης. Είναι αυτοί που κατακρεούργησαν και την Υπατία.

Αλλά ας επανέλθουμε στη Σύνοδο. Τις εργασίες της προήδρευσαν όπως πάντα αυτοκρατορικοί αντιπρόσωποι με επικεφαλής τον στρατηγό και διπλωμάτη Ανατόλιο. Φυσικά η απόφαση ήταν ήδη ειλημμένη και παρά την οχλαγωγία και τις εκατέρωθεν ύβρεις και κατηγορίες, οι ηττημένοι Αιγύπτιοι-μονοφυσίτες βρέθηκαν μπροστά στο κλασικό δίλημμα: είτε συνυπέγραφαν τις αποφάσεις είτε τους περίμενε καθαίρεση και εξορία, ίσως και ακόμα χειρότερα...

Οι Αιγύτιοι επίσκοποι, για να μη χάσουν τις έδρες και τις ζωές τους, έκαναν την κωλοτούμπα. Και άλλαξαν 100% γραμμή, εκτός του Πατριάρχη τους Διόσκουρου που αποδείχθηκε ότι δεν φορούσε ράσα αλλά πραγματικά παντελόνια. 

Δημιουργήθηκε όμως ένα τεράστιο ζήτημα: πώς οι Αιγύπτιοι επίσκοποι, που πρόδοσαν τις θέσεις τους και τον Πατριάρχη τους, θα γύριζαν πίσω στις πόλεις τους? Ήταν βέβαιο πως ο όχλος θα τους λιτζάριζε αμέσως. 

Βρέθηκε έτσι μια συμβιβαστική λύση. Οι Αιγύπτιοι θα έμεναν για ασφάλεια στην Κωνσταντινούπολη μέχρι να φτάσει στην Αλεξάνδρεια ο νέος "ορθόδοξος" Πατριάρχης που θα αναλάμβανε με την προστασία ισχυρής στρατιωτικής δύναμης να μεταβάλλει την κοινή γνώμη.

Πράγματι, στάλθηκε στην Αλεξάνδρεια "ορθόδοξος" Πατριάρχης, ο Προτέριος, που όμως δεν είχε καλή τύχη. Μόλις μαθεύτηκε ο θάνατος του προστάτη του αυτοκράτορα Μαρκιανού ο όχλος των μονοφυσιτών τον λιτζάρησε, τεμάχησε το πτώμα του, τον έκαψε και σκόρπισε τις στάχτες του!

Ο φανατισμός και των δύο πλευρών ήταν απίστευτος. Όταν οι Άραβες εισέβαλαν στις ανατολικές επαρχίες του κράτους, οι μονοφυσίτες ουσιατικά τους υποδέχθηκαν ως ελευθερωτές. Υπάρχει και μια σημαντική μαρτυρία. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος έστειλε ισχυρό στρατό να εμποδίσει την αραβική προέλαση στα στενά της Κιλικίας. Στο αυτοκρατορικό στρατόπεδο ζήτησε καταφύγιο και προστασία ένας μονοφυσίτης επίσκοπος, ονόματι Επιφάνειος. Ο στρατιωτικός διοικητής τον ανέκρινε για τα θρησκευτικά του πιστεύω και όταν διαπίστωσε πως δεν ήταν "ορθόδοξος", τον αποκεφάλισε...