Ένα δόγμα που... μπάζει από παντού!

Όπως έχουμε ξαναπεί, τα χριστιανικά δόγματα δεν αντέχουν σε αυστηρή κριτική. Έχουν γυάλινα πόδια και σπάνε εύκολα. Η βάρκα μπάζει από παντού.

Ας αναφερθούμε σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στο δόγμα της "λυτρωτικής θυσίας" του Ιησού, στο οποίο αναφέρθηκε και η αποστολική περικοπή της περασμένης Κυριακής (Α' Τιμ. β. 1-7).

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, ο Ιησούς, ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, μεσίτευσε μεταξύ Θεού και ανθρώπων για τη σωτηρία των τελευταίων. Και γι' αυτή τη λυτρωτική του μεσιτεία όχι μόνο δεν πληρώθηκε, αλλά πλήρωσε ο ίδιος "λύτρα" με το το αίμα του...

Η δοξασία αυτή εξ αρχής σκανδάλισε πολλούς χριστιανούς. Γιατί δεν φτάνει που δεν διαθέτει κανένα λογικό έρισμα, μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει τεράστιες "παρεξηγήσεις". 

Ο όρος "λύτρο" σήμαινε το αντάλλαγμα που έπρεπε να πάρει ο ιδιοκτήτης ενός δούλου για να τον ελευθερώσει. 

Υποτίθεται πως "δούλοι" ήταν οι άνθρωποι, που με το προπατορικό αμάρτημα έχασαν την ελευθερία τους και τέθηκαν υπό την εξουσία του διαβόλου. Παιδαριώδεις ανοησίες θα πείτε, αλλά ας τις δεχθούμε χάριν της συζητήσεως. 

Τίθεται συνεπώς το κρίσιμο ερώτημα: σε ποιον πρόσφερε ο Χριστός ως λύτρο το αίμα του? Μήπως στον διάβολο? Τέτοια συναλλαγή Θεού και διαβόλου θεωρείται βλάσφημη. 

Μήπως το αίμα-λύτρο δόθηκε στον Θεό-Πατέρα? Μα, αφενός, δεν κρατιόμασταν αιχμάλωτοι του Θεού και, αφετέρου, τι Πατέρας είναι αυτός που γουστάρει το αίμα του μονογενούς Υιού του?

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος προσπαθεί να σώσει την παρτίδα. Είναι φανερό, γράφει, πως ο Πατέρας έλαβε το λύτρο. Όμως ούτε το ζήτησε ούτε το είχε ανάγκη. Απλά το δέχθηκε για να εκπληρωθεί το σχέδιο σωτηρίας του ανθρώπου. 

Μας αγίασε η τέλεια υπακοή του Υιού στον Πατέρα. Μια εκούσια υπακοή έως θανάτου, όχι για να ικανοποιηθεί η θεία δικαιοσύνη αλλά για να συντριβεί η εξουσία του αντάρτη-διαβόλου. Κι έτσι να ελευθερωθούμε κι εμείς στο βαθμό, βέβαια, που υπακούμε ελεύθερα στο θέλημα του Πατέρα!

Τι να πω. Τέτοιες σοφιστείες-αμπελοφιλοσοφίες δεν χρειάζονται καν σχολιασμό...