Ερμηνεία λόγων Ιησού (Α' - "Μακάριοι οι ταπεινόφρονες")

Δε νομίζω να έχει ιδιαίτερη πρακτική σημασία το αν ο Ιησούς ήταν Θεός, προφήτης, σοφός, θεία ενσάρκωση ή ένας απλός άνθρωπος. Με αυτά δεν βγάζει κανείς άκρη. Ούτε κανείς τα ξέρει. 

Οπότε, ας μείνουμε στα λόγια του, όσα και όπως σώθηκαν, που είναι κάτι πιο χειροπιαστό και εκμεταλλεύσιμο.

Στους αιώνες που πέρασαν η χριστιανική εκκλησία προσπάθησε, και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε, να επιβάλλει μια συγκεκριμένη ερμηνεία των λόγων του Ιησού. Σίγουρα είχε τους λόγους της, αλλά αυτό απέβη εις βάρος της ουσίας της διδασκαλίας του ιδρυτή της. 

Γιατί κάθε θρησκευτικό-ηθικό-φιλοσοφικό σύστημα επιβάλλεται να είναι ανοιχτό σε πολλαπλές "αναγνώσεις". Αλλιώς θα το αντιληφθεί ένας άπειρος νεαρός, αλλιώς ένας αγράμματος κι αλλιώς ένας έμπειρος μεσήλικας ή με υψηλή μόρφωση. Κάθε εκδοχή είναι αποδεκτή και αναγκαία. Η ομοιομορφία λειτουργεί ισοπεδωτικά και δεν βοηθάει.

Από σήμερα αρχίζω μια προσπάθεια να δώσω μια δική μου ερμηνεία κάποιων γνωστών λόγων του Ιησού, όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι με βάση τις ως τώρα γνώσεις και εμπειρίες μου, που αργότερα μπορεί ασφαλώς να αλλάξουν.

Ξεκινάμε τυχαία με έναν απ' τους γνωστότερους μακαρισμούς. Τι εννοούσε άραγε ο Ιησούς με τη λέξη "ταπεινόφρονες"? Μπορεί πολλοί να νομίζουν πως αναφερόταν σε αυτούς που σέρνονται στα γόνατα, φιλάνε χέρια και πόδια ιερωμένων και διάφορα χριστιανικά είδωλα ή λείψανα. 

Ορισμένοι το έχουν γυρίσει και στην ψευτοταπείνωση, στη φτηνή ταπεινολογία, το γνωστό ... "εγώ είμαι ο ελεεινότερος και αμαρτωλότερος των ανθρώπων", ή το ... "εγώ ο έσχατος".

Κατά τη γνώμη μου ο Ιησούς εννοούσε αυτό που ο Σωκράτης είχε πει με κάπως διαφορετικό τρόπο. Το "ένα ξέρω, ό,τι τίποτα δεν ξέρω". Αυτό είναι η χρήσιμη ταπεινότητα.

Όταν ο άλλος δεν το παίζει ξερόλας, δεν είναι σίγουρος πως έχει ήδη βρει την αλήθεια, είναι ανοιχτός σε κάθε καινούργια άποψη ή προσέγγιση, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρει μια υγιέστερη κοσμοθεωρία απ' τον ξεροκέφαλο-πεισματάρη-εγωιστή...