Δείξε μου τον Θεό που λατρεύεις να σου πω ποιος είσαι! (του Γιάννη Νικολουδάκη)

Δεν ξέρω εάν το έχετε παρατηρήσει, αλλά σε αρκετές θρησκείες το θείο απεικονίζεται ως κάτι "απόλυτο", "απαιτητικό" και ενίοτε ψυχοπαθητικό! Δείτε π.χ. τον θεό της Παλαιάς διαθήκης, τον Αλλάχ του Κορανίου... 

Γνωρίσματα που σε έναν άνθρωπο τα απεχθανόμαστε, κατηγοριοποιώντας τον ως "κοινωνιοπαθή", τα συναντάμε, τα "εξιδανικεύουμε", τα προβάλλουμε και στο τέλος τα λατρεύουμε (!) υπό τη μορφή κάποιου Ανώτερου Όντος!!! 

Σα να αποδίδουμε φόρο τιμής σε έναν "εξωσυμπαντικό" Χίτλερ ένα πράγμα! Γιατί; Τι είναι αυτό που μας προκαλεί δέος σε αυτή την αρνητικότητα; Να είναι άραγε ο φόβος που γεννάει; Και πώς ο φόβος -ο τρόμος στη συγκεκριμένη περίπτωση- μπορεί να σου εμπνεύσει πραγματικά ευγενή αισθήματα; 

Μια θεωρία μου είναι πως τα ορμέμφυτα αυτά κρατάνε από την πρωτόγονη εποχή, τότε που ο άνθρωπος έπρεπε να επιδείξει σκληρότητα για να επιβιώσει. Τώρα, βέβαια, θα μου πεις, άλλο σκληρότητα και άλλο βαρβαρότητα και για ποιο λόγο ο "Απόλυτος Βάρβαρος" εξακολουθεί να δεσπόζει ως "εξουσιαστική μορφή" στις ψυχές μας, έως σήμερα, είναι κάτι που αξίζει να χυθούν τόνοι μελάνης ψυχιατρικών μελετών!  

Θα το πάω πιο "βαθιά" το θέμα. Γιατί φανταζόμαστε τον Θεό ως κάτι "μεγάλο", "τεράστιο", με υπέρ το δέον ανθρώπινες ιδιότητες; Δεν αντανακλά μία νοοτροπία -έναν "αταβισμό", αν θες- πως το καθετί ανώτερο ταυτίζεται με ό,τι πιο μεγάλο σε μέγεθος φανταστεί κανείς;

Γιατί π.χ. δεν πηγαίνει αυτόματα το μυαλό μας πως ο Θεός έχει το μέγεθος μυρμηγκιού ενώ πηγαίνει πως σίγουρα είναι ένας " Γκοτζίλα", να πούμε; Η φετιχοποίηση του μεγέθους είναι εγγενής στον άνθρωπο -πως ό,τι δηλαδή μεγαλύτερο και ογκοδέστερο ίσον και καλύτερο, αποτελεσματικότερο και άξιο εμπιστοσύνης- και αυτό φαίνεται, μεταξύ των άλλων, και από τους μύθους, τις θρησκείες και τις παραδόσεις τους! 

Και μέχρι σήμερα αυτό που θαυμάζεται ευρέως είναι το "πολύ"! (πολύ κορμί -υψηλό ανάστημα, μυϊκή μάζα αυξημένη-, πολλά λεφτά, πολλά χρόνια ζωής, πολλές επιτυχίες στον ερωτικό τομέα, πολλή προϋπηρεσία στη δουλειά κ.ο.κ.).

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι κοκορεύονται διότι σκότωσαν έναν ελέφαντα, αγνοώντας πως αυτό το πλάσμα είχε αισθήματα. Στοίχημα πάω πως τον εξέλαβαν απλά σαν κάτι "μεγάλο", "ανώτερο" κι επομένως απειλητικό γι’ αυτούς! 

Μήπως κι ορισμένοι άθεοι διακατέχονται από την ίδια ψυχολογία; Να "σκοτώσουν" τον "πατέρα", να "εκθρονίσουν" τον "Βασιλιά", προκειμένου να κερδίσουν το χαμένο αίσθημα αυτοεκτίμησης που τους στέρησε το σκιάχτρο, το οποίο διδαχτήκανε από γονείς και δασκάλους; Μήπως, τελικώς, η οπτική του "Θεού ως Παντοδύναμου Εξουσιαστή" έχει κάνει περισσότερο κακό, στη συγκεκριμένη ιδέα, από χίλια αθεϊστικά κινήματα μαζί;

Υπάρχει, εντέλει, Θεός, που "σέβεται" τον εαυτό του, ο οποίος δε θέλει να λατρεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ο Βουδισμός δεν διαθέτει τέτοιο θεό, για την ακρίβεια κανέναν! Ο Ινδουισμός πάλι έχει μπόλικα "φυλετικά" χαρακτηριστικά... Ο Δίας μήπως ήταν καλύτερος; ..Που κάρφωσε τον Προμηθέα στον βράχο, μόνο και μόνο, διότι έδωσε την "φωτιά"-γνώση στον άνθρωπο;