Γνωριμία με το Ισλάμ (Ι') - Στο Ιράν διδάσκω πώς να αποφεύγουν τους πονηρούς λογισμούς!

Πανταχού παρόντες στην Περσία είναι οι άντρες της "Αστυνομίας Ηθών", που οι ντόπιοι τους αποκαλούν υποτιμητικά "Μπασίτζ", κάτι σαν "κωλό-μπατσους". 

Εκεί που περπατάς δίπλα-δίπλα με το γκομενάκι κι αποφασίζεις να του πιάσεις ρομαντικά το χεράκι, τσουπ, ξεπετάγεται απ’ το πουθενά ο μαυροντυμένος μουσάτος και σου μπήγει τις φωνές: "Τι κάνεις; Γιατί κρατάς το χέρι αυτής της γυναίκας; Φοβάσαι μην σου την κλέψουν;"...

Γι’ αυτό η περσική νεολαία αναγκάζεται να ζει διπλή ζωή. Μία έξω από το σπίτι, που τη χαρακτηρίζει η υποταγή, και μία μέσα στο σπίτι, γεμάτη ανυπακοή και ... Θεός φυλάξει!

Η μεγάλη πολιτική αλλαγή στο Ιράν έγινε το 1979 με την ανατροπή του Σάχη Ρεζά Παχλεβί, τον τελευταίο μιας σειράς μοναρχών που ανάγονται στον Κύρο το 559 π.Χ. 

Τότε επιβλήθηκε καθεστώς Ισλαμικής Δημοκρατίας με περιοροσμένες πολιτικές ελευθερίες. Όπως λέει κι ένας φίλος... "Στο Ιράν έχουμε ελευθερία λόγου, το θέμα είναι τι γίνεται όταν μιλήσουμε!"...

Για τους πολίτες του Ιράν ισχύει σε ικανοποιητικό βαθμό η ανεξιθρησκεία. Βλέπεις να λειτουργούν ελεύθερα χριστιανικοί και ζωροαστρικοί ναοί, ακόμα και εβραϊκές συναγωγές. 

Το πρόβλημα είναι με τους ξένους. Αν εγώ προσπαθήσω να πιάσω θρησκευτική-θεολογική κουβέντα με ντόπιους μπαίνω αυτομάτως στο στόχαστρο της μυστικής αστυνομίας. "Κάτι ύποπτο συμβαίνει μ’ αυτόν τον τύπο!", σκέφτονται. Και δικαιολογημένα. Πού να ξέρουν πως, ως απόγονος του Σωκράτη, ψοφάω για αμπελοφιλοσοφία και παπαρολογία! Αυτά δεν υπάρχουν στην Περσία...

Πήρα μια τζούρα ισλαμικής στενοκεφαλιάς στην πολή Κομ, όχι πολύ μακριά απ’ την Τεχεράνη, που λειτουργεί το φημισμένο ιεροδιδασκαλείο που φοίτησε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί και οι περισσότεροι θρησκευτικοί ηγέτες της χώρας. Εκεί, ανάμεσα στα γαλήνια κτίρια με τα τιρκουάζ και πράσινα μωσαϊκά, ξύπνησε μέσα μου ο θεολογικός οίστρος. 

Εξέφρασα τις έντονες αντιρρήσεις μου για το "χετζάμπ", δηλαδή τον ισλαμικό κώδικα ένδυσης που απαγορεύει αυστηρά την επίδειξη-τονισμό της γυναιείας κώμης και των σωματικών καμπυλών. 

Τους εξήγησα πως το κρυφό κι απαγορευμένο είναι τουρμπο-διεγερτικό και πως αν τ’ αφήσουν όλα χύμα, σε δέκα χρόνια δεν θα προκαλεί σε κανέναν καμία εντύπωση το τουρλοκώλιασμα, όπως ήδη συμβαίνει στη Δύση. 

Οι μουλάδες με άκουγαν κι έτριβαν σκεπτικοί τη γενειάδα τους. Πήρα θάρρος και το χόντρινα λίγο: "Και να ξέρετε, πατέρες μου, πως όταν η θρησκεία αντιστέκεται στην ελευθερία, τότε εκείνη που θα υποφέρει είναι η θρησκεία".

Με πλησίασε κάποιος και με προειδοποίησε πως αν συνεχίσω θα κατηγορηθώ για "υπονόμευση της εθνικής ασφάλειας"! 

Οκ, δεν είμαι ήρωας, μαζεύω τα κουβαδάκια μου και πάω αλλού να παίξω...